Fic:Reborn/I hope to see you. ภาค2จากสู่นิรันดร์

I hope to see you agin.
Is it possible?

อยากพบเธออีกซักครั้ง เธอว่าความหวังของฉันจะเป็นจริงได้ไหม
.
.
.
“ทะ ท่านรุ่นที่10”

เสียงทุ้มที่ดูสั่นๆของโกคุเทระทำเอาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ในโลงศพตกใจเล็กน้อย
แต่ก็ต้องตกใจหนักกว่าเก่าเมื่อมือแกร่งนั้นได้จับไหล่ทั้ง 2 ข้างของเขาพร้อมบีบอย่างรุนแรง

“ท่านกลับมา ท่านกลับมา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

จากการบีบไหล่กลับกลายมาเป็นโอบกอด
ถึงแม้สึนะจะยังคง งงๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เขาก็รู้สึกถึงความเศร้า ความเสียใจ
ที่แผ่ออกมาจากตัวของผู้ชายคนนี้

“โกะ..โกคุเทระ”

เด็กหนุ่มอึกอักไม่รู้จะพูดปลอบยังไงดี
เพราะยังไม่รู้เรื่อง ว่ามีอะไร เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นในอนาคตนี้
แต่ว่า.....
มันคงจะเลวร้ายมากถึงขนาดทำให้คนคนนี้ปวดร้าว

“ถ้ารู้แต่แรก....”

เสียงนั้นเบามากทำให้คนที่ถูกกอดไม่ได้ยิน

“อะไรเหรอ”

สึนะถามกลับ
โกคุเทระนั่งนิ่งก่อนจะกัดฟันพูด

“ถ้ารู้แต่แรกผมน่าจะทำให้ท่านเป็นของผมซะ ถึงแม้ท่านจะอยู่สูงขนาดไหนก็ตาม”

“เอ๋!!”

คำพูดนั้นทำเอาร่างเล็กอึ้งไปนาน แต่ในขณะที่ยังอึ้งไม่หาย
มือแกร่งนั้นก็ได้จับใบหน้าของสึนะให้แหงนขึ้น
ริมฝีปากของชายหนุ่มได้ประกบจูบกับริมฝีปากอิ่มนั้นทันที

“!?”

เด็กหนุ่มถึงกับสติหลุดไปชั่วขณะ แต่ก็กลับมาได้เมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนของอีกฝ่าย

“อื้อๆๆ”

สึนะประท้วงโดยการทุบไหล่ของร่างสูงอย่างรุนแรง
แต่กระนั้นก็มิอาจคลายจากรสจูบไปได้
จนเมื่อเห็นว่าร่างเล็กนั้นจะหมดลมหายใจ
โกคุเทระจึงละจูบออก

“แฮ่กๆๆ”

สึนะถึงกับหอบทันที ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยจูบหรือโดนจูบอย่างนี้มาก่อน
ใบหน้าที่แดงระเรื่อ หยาดน้ำตาได้ไหลพรากเพราะความตกใจ
โกคุเทระมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่สื่ออารมณ์ยากจะคาดเดาได้
มือเรียวนั้นได้จับไหล่บางอีกครั้ง
สึนะผวาด้วยความหวาดกลัว คิดว่าจะโดนทำอะไรร้ายๆต่อ
ริมฝีปากของร่างสูงได้จูบตรงหน้าผากของร่างบางอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะละออกมาแล้วเอ่ย

“ขอโทษนะครับ เพราะผมคิดถึงท่านมากเกินไป แต่ว่าผมนะ...”

บรึ้ม!!

จู่ๆโกคุเทระร่างโตกลายมาเป็นโกคุเทระในร่างเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับสึนะซะงั้น

“เอ๋...เกิดอะไรขึ้นหรือครับรุ่นที่10”

เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีมรกตถามและมองดูรอบๆตัวเองว่าโผล่มาที่นี้ได้ไง
แต่ก็เหลือบไปเห็นใบหน้าของเจ้านายตนที่ตอนนี้
หน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ

“เป็นอะไรไปครับ ใครทำอะไรกับรุ่นที่10”

เด็กหนุ่มโวยทันที

“ปะ...เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกโกคุเทระ”

สึนะกล่าวพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าแล้วยิ้มให้
.
.
.
The happy time
In my life
Is doing everything
For
You
.
.
.
ช่วงเวลาที่มีความสุขของฉัน
คือการได้กระทำทุกสิ่งเพื่อเธอ
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.
.
.
สายฝนนั้นใช่ว่าจะทำให้คนเรารู้สึกดี
บางทีมันทำให้คนเราเกิดความเหงา
บางทีก็พัดพาความเศร้าให้หายจาก
แต่บางทีอาจจะทำให้เศร้าหนักยิ่งกว่าเดิม
.
.
.
หลังจากที่ได้ประทะกับอัลโกบาเลโน่ รัล มิลจิ
จึงทำให้รู้ว่า ตอนนี้ วองโกเล่ แฟมิลี่ ได้ปั่นป่วนขนาดไหน
และขณะนั้นเองทั้ง 3 คนก็ได้พบหุ่นยนตร์มอสก้า
ขณะเดียวกันที่ รัล มิลจิ กำลังจะเสียท่านั้นเอง
มีบุรุษร่างสูงได้พุ่งเข้ามาฟันจากทางด้านหลัง ของหุ่นยนตร์มอสก้าตัวนั้น

ปลายดาบคมที่ส่องประกายไปกับแสงจันทร์ และทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์มาตั้งแต่วัยรุ่น
ใบหน้าที่ยาวขึ้นและดวงตาที่ดูคมขึ้นกว่าเดิม แต่ตรงคางนั้นกลับมีรอยแผลเป็นที่ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา

“ยะ...ยามาโมโตะ”

เสียงของทั้ง 2 คนต่างพากันเรียกชื่อของผู้ชายร่างสูง

“โย่!!ผู้ช่วยมาแล้ว”

เสียงทุ้มที่ดูอารมณ์ดีของยามาโมโตะทำให้สึนะและโกคุเทระคลายความกดดันไปบ้าง

///ดีจัง ยามาโมโตะก็คือยามาโมโตะอยู่ซินะ///

.
.
.
ผู้พิทักษ์วรุณ
เปรียบเสมือนสายฝนที่ชำระล้างทุกสรรพสิ่ง
แต่ตัวเขาหละ
มีสิ่งใดพอที่จะยับยั้งจิตใจที่เริ่มรุกรามเข้ามา
มันกัดกิน กำแพงที่ตัวเขาเองสร้างไว้
.
.
.
“ไม่มีเวลาแล้วหละ เดี๋ยวฉันจะพาไปที่ฐานเอง”

ยามาโมโตะกล่าว ก่อนจะเดินไปลูบผมของสึนะ

“ห้ามแตะต้องรุ่นที่10นะเฟ้ย”

และเหมือนเดิมทุกครั้งที่โกคุเทระจะต้องเข้ามาห้าม
ยามาโมโตะมองดูร่างเล็กแล้วยิ้มให้ แต่แววตานั้นกลับดูเศร้าซะเหลือเกิน

“รีบนำไปเลย”

รัล มิลจิ สั่งให้ชายหนุ่มรีบเดินนำหน้าไปยังที่ฐานของพวกเขาอย่างเร่งด่วน

The best time in my life
Is having you
Beside me.

ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉัน
คือคืนวันที่มีเธออยู่
.
.
.
ระหว่างที่เดินไปนั้น ยามาโมโตะก็เล่าถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นให้ฟัง
แต่ทำไมกันนะสึนะถึงได้รู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ปิดบังอะไรกับเขาไว้อยู่
จนกระทั้ง

“นี่ ยามาโมโตะ ฉันในอีก 10 ปี เป็นไงบ้างหละ”

คำถามนี้ทำเอาร่างสูงชะงักไปชั่วขณะ
แววตานั้นช่างเจ็บปวด แต่ก็ยังพยายามตีหน้าซื่อไว้ก่อนจะหันหน้ามาตอบ

“นายก็ทำหน้าที่ของหัวหน้าได้ดีมากเลยหละ”

พูดไปแล้วยิ้มๆให้
ช่างดูเป็นการฝืนยิ้มซะเหลือเกิน

///โกหก///

สึนะคิด แต่เขาก็ต้องยิ้มตอบกลับเพื่อไม่ให้มีการหนักใจไปมากกว่านี้
.
.
.

ในค่ำคืนนี้ช่างดูหนาวเหน็บยิ่งนัก
มันทำให้คนเราทรมาน
เพราะจิตใจที่ยังโหยหา
โหยหา
บางสิ่ง
.
.
.
“เอาหละ ที่นี่แหละฐานของพวกเรา”

ชายหนุ่มกล่าว
มันเป็นตึกที่ดูเตี้ยๆไม่โดดเด่นอะไรนัก
แต่ข้างในกลับดูกว้างขวาง

‘เดี๋ยวเจ้าบ้าเบสบอล ทำไมถึงรู้ว่าพวกฉันมาที่นี่หละ”

โกคุเทระถามบ้างหลังจากที่เงียบไปนาน เพราะกำลังใช้ความคิดกับการที่ตัวเองได้มาที่นี่
มันต้องมีสาเหตุอะไรซักอย่างนึง

“อืม...เพราะตรวจจับสัญญาณได้นะ แถมมีคนบอกก่อนด้วย”

“ใคร!?”

โกคุเทระยังคงถามต่อ

“เข้ามาเดี๋ยวก็รู้เอง”

ยามาโมโตะพูดแบบขำๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“ดีจ้า เป็นไงบ้างสึนะ”

เสียงที่คุ้นหูได้เอ่ยทัก

“ระ...รีบอร์น”

สึนะถึงกับตกใจและดีใจไปด้วยที่ครูของเขายังปลอดภัยดี

“ดูท่าครั้งนี้จะวุ่นวายเป็นพิเศษเลยหละ”

รีบอร์นกล่าว

“เอ๋!?”
.
.
.
++++++++++++++++++++

“จะมีการแย่งชิงแหวนอีกแล้วหรือ”

สึนะร้องถามอย่างร้อนรน

“คราวนี้ไม่ใช่พวกวอริเออร์แต่เป็นพวกกลุ่ม มิลฟิโอเล่แฟมิลี่”

ยามาโมโตะกล่าว

“นะ...นี่มันอะไรกัน...ทำไม”

เด็กหนุ่มถึงกับนั่งทรุด
ตั้งแต่ตอนที่ประทะกับแซนซัส
เขาก็รู้สึกเสียใจมาก กับการที่รุ่นที่9เข้ามาเกี่ยวข้องจนกระทั้ง.....

“ฉัน....ฉัน”

ร่างเล็กเริ่มสะอื้น

“รุ่นที่10ครับ”

โกคุเทระรีบเข้าไปปลอบ

“ฉันว่านายคงจะเพลียมากแล้ว เดี๋ยวจะไปหาที่พักให้นะสึนะ”

ร่างสูงกล่าว

“เฮ้!!เดี๋ยวฉันจะพาไปเอง”

โกคุเทระรีบห้าม

“อย่านะ โกคุเทระ นายยังต้องฟังเรื่องราวต่อจากนี้”

รีบอร์นห้าม

“เอ๋...แต่ว่า”

เด็กหนุ่มยังคงลังเล

“เรื่องต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่นายต้องฟังและพยายามไปอธิบายให้สึนะฟังทีหลัง ตอนนี้สมองของเจ้านั้นยังคงรับไม่ไหวแล้ว “

ครูร่างเล็กกล่าว

“โอเคครับ ผมจะรับฟังแทนรุ่นที่10”

วายุพูดอย่างตั้งใจ
เพื่อรุ่นที่10ที่เขารักและเคารพ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในอีกด้านของสึนะ

“ไหวรึเปล่าสึนะ”

ร่างสูงพูดอย่างห่วงใยขณะที่กำลังประคองร่างเล็กไว้

“อือ...ฉันไม่เป็นไรมากหรอก”

เด็กหนุ่มกล่าวแต่สีหน้านั้นก็ยังไม่คงสู้ดีเท่าไหร่
เมื่อถึงห้องพัก
ชายหนุ่มก็พาร่างเล็กไปยังเตียงนอน

“ถ้ามีอะไรก็กดปุ่มนี้นะ ฉันจะได้มาช่วย”

ยามาโมโตะพูดก่อนจะเดินออกไป
แต่ทว่า...

หมับ!!

มือเรียวเล็กได้จับชายเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น

“มีอะไรหรือสึนะ”

ยามาโมโตะเอียงคอถาม

“ยามาโมโตะ...นายกำลังปิดบังอะไรฉันไว้ซินะ”

เสียงนั้นช่างแผ่วเบา เลื่อนลอย
นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายนั้นช่างดูไร้เรี่ยวแรงซะเหลือเกิน

“ปะ...ปิดบังอะไรกัน ฉันไม่มีหรอกนะ เรื่องที่จะปิดบังนาย”

ชายหนุ่มพูดอย่างกระวนกระวาย

“ยามาโมโตะ”

คราวนี้น้ำเสียงแข็งกร้าว ดวงตาที่สื่อว่าให้พูดความจริงออกมาซะ
แต่ซักพักดวงตานั้นก็หรี่ลง

“ขอร้องหละ...”
.
.
.
ใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มทำเอาอีกฝ่ายได้นึกถึงใบหน้าของสึนะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่กับพวกเขา รู้สึกปวดร้าวเหลือเกิน.....

“สึนะ”

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาเพราะชายหนุ่มเรียกชื่อเขา
มือใหญ่นั้นได้จับใบหน้าของร่างเล็ก

“ถ้านายฟังแล้ว นายอาจต้องเสียใจ”

ยามาโมโตะกล่าว
สึนะเองก็จ้องไปยังใบหน้าของชายหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจังแต่กระนั้นก็ยังมีความเศร้าอยู่บ้าง

“เล่ามาเถอะ”
.
.
.
Since you went away
The days grow long

ตั้งแต่เธอจากฉันไป วันคืนช่างดูยืดยาวนัก
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++

“โกหกรึเปล่าครับ คุณรีบอร์น”

เสียงเอะอะของเด็กหนุ่มดังลั่นภายในห้องโถง

“เป็นเรื่องจริง คนอย่างฉันไม่เคยพูดเล่นหรอกนะ”

“ถูกอย่างที่รีบอร์นพูด”

รัล มิลจิ เสริมต่อ

ปึ๊ก!!

“โธ่โว้ย”

โกคุเทระระบายอารมณ์โดยการทุบกำแพง

///ทำไมกัน....ทำไมมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ถ้ารุ่นที่10รู้เข้าหละก็...///
.
.
.
“ฉันในอนาคตตายไปแล้วหรือ”

คำพูดช่างแผ่วเบา สึนะถึงกับช็อคไปชั่วครู่
แถบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินมา
แต่ถ้าเป็นเรื่องโกหกก็กระไรอยู่
ยามาโมโตะเป็นคนที่โกหกใครไม่เป็นอยู่แล้ว
.
.
.
นึกถึงตอนที่มาครั้งแรก
ตอนที่เราโผล่มา คือโลงศพนี่นา
.
.
.
“นั้นคือโลงศพของฉันเองหรือ”

สึนะพูดเสียงสั่น หยาดน้ำตาได้เริ่มไหลรินลงมา

///ฉันจะต้องตายจริงๆเหรอ///
.
.
.
ความตายคือสิ่งที่...
มนุษย์กลัวมากที่สุด
.
.
.
“ไม่~!!”

เด้กหนุ่มหวีดร้องขึ้นมาก่อนจะลุกจากเตียงไปยังประตู
แต่กลับโดนมือแกร่งนั้นจับยึดไว้แล้วกระชากไปยังอ้อมอกทันที

“ใจเย็นๆไว้สึนะ”

ยามาโมโตะพูดปลอบใจ เขาได้รั้งตัวของสึนะไว้แน่น

“ไม่นะ~ปล่อยซิยามาโมโตะ เรื่องอะไร เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องมาตายด้วยหละ!!”

ร่างบางดิ้นไปทั้งข่วนทั้งทุบ
แต่มันก็ไร้ผล

“ฉัน...ฉันไม่ยอม!!”

เสียงนั้นได้เงียบลงไปทันที
เพราะร่างสูงได้จูบปิดปากเขาไว้
.
.
.
ถ้านายยังอยู่
นายจะยอมให้ฉันทำแบบนี้ได้ไหมนะ
.
.
.
จากการจูบที่อ่อนโยนกลับเริ่มรุนแรงขึ้น
.
.
.
ต้องการ
ฉันต้องการนายตลอด
.
.
.
“อื้อ~”

สึนะถึงกับคล้อยตามไปกับรสจูบนั้น
ลิ้นของยามาโมโตะทำเอาสติของเขากระเจิงไปหมด
ถึงจะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดอยู่ดี เพราะแรงของชายคนนี้เยอะกว่าอยู่แล้ว
.
.
.
แต่ฉันก็พยายามห้ามใจตัวเองไว้
ถึงแม้ฉันจะรู้ว่ามีใครมั้งที่สนใจในตัวนาย
.
.
.
“ยะ...ยามาโมโตะ อ๊ะ!!”

เด็กหนุ่มครางเสียงหวานเมื่อร่างสูงได้ไซร้ไปที่ลำคอที่ขาวเนียนนั้น
และไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงยอดอกสีชมพู
.
.
.
คราวนี้ฉันจะไม่อดทนแล้ว
ก็ในเมื่อนายมาอยู่ตรงนี้
.
.
.
“อ๊ะ หยะ...หยุดนะ”

สึนะร้องห้ามแต่กลับครางไม่หยุด ยามาโมโตะได้จับถอดกางเกงของร่างเล็กไป
มือนั้นก็ได้ล้วงเข้าไปในอาภรณ์ที่ปิดบังส่วนที่อ่อนไหวที่กำลังเริ่มแข็งตัวอยู่
.
.
.
นายที่จะมาเปลี่ยนอนาคต
.
.
.
“สึนะ ฉันรักนาย”

ใช่เหรอ
นั้นคือคำพูดที่มาจากความรู้สึกนายจริงๆเหรอ
.
.
.
คนที่นายรักนั้นนะ
คือฉันในตอนนี้
หรือฉันในอีก10ปีข้างหน้า
.
.
.
ยามาโมโตะ
.
.
.
“หยะ..ยามาโมโตะ...ได้โปรด”

เด็กหนุ่มร้องห้ามปรามเมื่อเขารู้สึกว่ามือนั้นได้เริ่มกระทำบางอย่าง

“อ่ะ...ฮ่ะ”

เสียงครางที่แสนหวาน ร่างกายที่บิดเร้าด้วยแรงอารมณ์
ดูแล้วมันช่างเย้ายวนยิ่งนัก

“ตลอดเวลา...”

จู่ๆชายหนุ่มก็เอ่ยออกมาพร้อมกับการหยุดกระทำ
สึนะลืมตามอง ดวงตานั้นแดงช่ำจากการร้องให้

“ฉันนะ...ตลอดมานี่ ไม่เคยคิดที่จะล่วงเกินนายไปมากกว่านี้”
.
.
.
หยาดน้ำใสได้ไหลลงมาจากนัยน์ตาคมนั้น
ยามาโมโตะก้มหน้ากอดสึนะไว้แน่น ตัวของเขาสั่นเทิ้ม บ่งบอกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้
กำลังร้องให้อย่างหนัก
ความเศร้า ความเสียใจ
ที่คนที่รักต้องจากไป
.
.
.
“รัก...รักนายมาก สัญญาไว้แท้ๆว่าจะปกป้อง”

สึนะมองดูร่างสูงด้วยแววตาที่เจ็บปวดที่ตัวเขาไม่สามารถจะพูดปลอบอะไรได้เลย
ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่จะทำได้คือ
ยื่นแขนเล็กนั้นโอบตัวเขาไว้
โอบอุ้มไว้ แทนนภาที่ได้จากไปแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ภายในห้องนอนที่มี2ร่างนอนกอดก่ายกันอยู่
ต่างคนต่างมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

“สึนะ ไม่โกรธฉันหรือที่ทำกับนายแบบนี้นะ”

ยามาโมโตะถามในขณะที่กำลังนอนหงายให้สึนะนอนทับอกอยู่

“ไม่หรอก ฉันดีใจมากกว่าที่นายให้ความสำคัญกับตัวฉันมาก”

“ทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญกับนายหมดแหละ”

ร่างสูงพูดแล้วขยี้ผมที่ฟูฟ่องของร่างบางอย่างสนุกมือ

“ขอจูบอีกทีได้ไหม”

ยามาโมโตะกล่าว ก่อนจะเคลื่อนหน้ามาใกล้ๆ

“…..”

สึนะหน้าแดงทันที ถึงจะถูกจูบมาแล้วก็เถอะ
แต่ตัวเขาก็ยังดูไร้เดียงสาอยู่
ถ้ามีคนที่มาพูดขอแบบนี้ เป็นใครบ้างหละที่จะไม่อาย
.
.
.
เด็กหนุ่มคิดนานไปนิดก่อนที่จะพยักหน้าตอบ
ยามาโมโตะยิ้ม เขาก้มหน้าลงและเชิดคางของอีกฝ่ายให้แหงนขึ้นมา
เพื่อที่จะได้สบตาแต่ว่า
สึนะนั้นกลับหลับตาปี๋แถมใบหน้าก็แดงมาก
ดูแล้วช่างน่ารักซะเหลือเกิน
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.
.
.
และริมฝีปากของทั้งคู่ก็ได้ประกบกันอีกครั้ง

จูบ
ช่างเนิ่นนานกว่าครั้งไหนๆ
.
.
.
ร่างสูงยังคงไม่กล้าที่จะเอาลิ้นเข้าไป
แต่ทว่า ร่างบางนั้นกลับตอบสนองโดยการเปิดปากให้ซะเอง
ดังนั้น ยามาโมโตะจึงเริ่มที่จะสอนการจูบที่ช่ำชองให้แก่สึนะ

.
.
.
ปากบอกว่าขอแค่จูบ แต่นี้กลับเริ่มเกินเลย
คงเป็นเพราะอารมณ์ที่พาไปซะหละมั้ง
มือใหญ่นั้นเริ่มทำหน้าที่ต่อจากครั้งที่แล้ว
เสียงครางก็ถูกปิดโดยการที่ถูกริมฝีปากของยามาโตะจูบไว้อยู่
ดูดเม้มดั่งกับเป็นน้ำหวาน
น้ำหวานที่มีรสชาติแสนหวาน
ยากที่จะลืมลงจริงๆ

“อื้อ~”

และแล้วเสียงครางก็ต้องหลุดออกมาเมื่อสึนะได้ไปถึงจุดของอารมณ์
เด็กหนุ่มถึงกับหอบอย่างหนัก
ยามาโมโตะเดินไปเอาผ้ามาเช็ดมือตัวเองและเช็ดคราบที่เปรอะตามลำตัวของสึนะ
และเหลือบมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหอบ

‘ไม่เป็นไรนะสึนะ”

ชายร่างสูงเดินเข้าไปหาแล้วนั่งตรงปลายหัวเตียงอย่างเบาๆ
มือใหญ่ก็ลูบเส้นผมสีน้ำตาลของสึนะอย่างเพลินๆ

‘ทำไม นายถึงไม่ทำหละ”

“!?”

เด็กหนุ่มรีบเอามือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน

///ทำไมเนี่ย ทำไมต้องพูดด้วย นี่ฉันกำลังหวังรึไง///

ยามาโมโตะมองดูท่าทีของอีกฝ่ายก่อนจะหลุดหัวเรอะออกมา

“ฮ่าๆๆ นายเนี่ยทุกครั้งเลยนะ”

สึนะหน้าแดงกร่ำ เขากำลังโกรธตัวเองที่พูดอะไรบ้าๆออกไป

“ทั้งฉัน โกคุเทระ ฮิบาริ มุคุโร่ และทุกคน ต่างก็รักนายกันทั้งนั้น แต่นายรู้ไหมว่าทำมถึงไม่แสดงความเป็นเจ้าของกัน”

ร่างสูงพูดพร้อมกับเคลื่อนตัวมาไกล้ๆ

“เพราะนายคือนภาที่โอบอุ้มพวกเรา ไม่มีใครที่จะเป็นเจ้าของของนายได้ นอกจากนายจะเลือกเอง”

ยามาโมโตะกล่าวแล้วก้มลงจูบหน้าผากของสึนะที่นอนตั้งใจฟัง

“เพราะอย่างนี้ ฉันเลยไม่กล้าที่จะล่วงเกินนายไปมากกว่านี้แล้ว”

สิ้นเสียงการพูด การสัมผัสทางปากก็เริ่มอีกครั้ง
เสียงดูดเม้มดังไปทั่วห้องพัก
เมื่อเป็นที่พอใจแล้วยามาโมโตะก็ผละออกมาเอง
ถ้าทำมากกว่านี้อาจจะอดทนต่อไปไม่ไหวแน่

“ยามาโมโตะ”

สึนะทำตาปรือ เพราะกำลังเมากับรสจูบที่ชายหนุ่มได้มอบให้กับเขา
ยามาโมโตะโผเข้ากอดอีกครั้งนึง
กอดที่แสนอบอุ่นจากวรุณผู้นี้
.
.
.
เคยรู้บ้างไหม
ว่าฉันอยากจะกอดนาย
มานานแล้ว
.
.
.
ซักพักสึนะก็ทำท่าว่าจะหลับ ยามาโมโตะจึงคลายการกอดลง
เขาค่อยๆวางสึนะให้นอนลงกับฟูกเตียงแล้วห่มผ้าให้
และไม่ลืมที่จะจูบตรงริมฝีปากอิ่มนั้นเป็นครั้งสุดท้าย

“หลับฝันดีนะ สึนะ ฉันเชื่อว่านายจะต้องเปลี่ยนแปลงอนาคตได้แน่”

+++++++++++++++++++++++++++++++++

การพบและการลาจาก
ฉันในอีก10ปีข้างหน้า
กับเธอที่มาจากในอดีต10ปีข้างหลัง
.
.
.
รู้ดีว่าเมื่อเธอได้เปลี่ยนแปลงอนาคต
ตัวฉันก็จะถูกเปลี่ยนไปด้วย
.
.
.
อาจจะไม่ได้แตะต้องสัมผัสเธออีกแล้ว
ถ้าเธอได้กลายเป็นของของใคร
ตอนนี้จึงได้แต่บอกไปก่อนว่า
.
.
.
“สึนะ ฉันรักนาย”
++++++++++++++++++++++++

ในวันต่อมา
ยามาโมโตะได้ปลุกสึนะและโกคุเทระให้ตื่น เพราะจะได้ไปหาฮิบาริ
ขณะที่ทั้ง 3 คนกำลังเดินทางไปนั้นระหว่างทางได้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น
สึนะ โกคุเทระต่างพากันตกใจ ส่วนยามาโมโตะได้วิ่งไปทันทีเพราะมีลูกน้องของมิลฟิโอเล่อยู่แถวนั้น แสดงว่ากำลังไล่ล่าใครอยู่
มีคนอยู่แถวนั้น4คนซินะถ้าเพ่งดู2คนนั้นดีๆ

‘ระ...แรมโบ้ กับ อี้ผิงนี่นา”

“จริงๆด้วยครับ รุ่นที่10”

โกคุเทระกล่าว

“พวกนายอยู่กันตรงนี้ไปก่อนนะ”

เสียงทุ้มเอ่ย แววตาที่เคยอ่อนโยนบัดนี้ได้เปลี่ยนไป
แววตากลับกลายเป็นแววตาของนักฆ่า

“นั้น...วองโกเล่”

เสียงเด็กหนุ่มพูดอย่างดีใจ
แรมโบ้และอี้ผิงต่างวิ่งมาหาทันทีรวมทั้งฮารุด้วย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน....”

ยังพูดไม่ทันจบเจ้าวัวหนุ่มก็โผเข้ามากอดทันที แถมร้องให้ออกมาพร้อม

“ในที่สุดก็ได้เจอคุณ ดีใจจัง”

แรมโบ้ร้องให้สะอึกสะอื้น

“วองโกเล่ รีบเข้าไปช่วยคุณเคียวโกะทีค่ะ เธออยู่ข้างในโกดังนั้น”

อี้ผิงกล่าว

บรึ้ม!!

สุดท้ายก็กลับกลายมาเป็นเด็กอีกครั้ง
ทั้งแรมโบ้ และฮารุด้วย

“เฮ้ย!!ไหงเป็นงี้หละ”

โกคุเทระโวยวายทันที

“เอ๋...เกิดอะไรกันขึ้นหรือค่ะเนี่ย”

ฮารุถามด้วยความงงงวย

“โกคุเทระรีบพาทั้ง 3 คนไปหาที่ซ่อนก่อน”

ยามาโมโตะตะโกนก่อนจะหันหน้าเข้าสู้ต่อ สึนะเองก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยเคียวโกะที่ยังอยู่โกดัง
ตามที่อี้ผิงบอก
แต่ทว่า 1 ในลูกน้องของแก๊ง มิลฟิโอเล่ได้ยิงพลังออกไป ทำให้เด็กหนุ่มกระเด็นเข้าไปในตัวโกดัง

“สึนะ!!”

“รุ่นที่10”

ยามาโมโตะจะเข้าไปช่วยแต่โดนดักไว้

“จะไปไหนหละ มาเล่นสนุกๆกับฉันก่อนดีกว่า”

ว่าจบก็ฟาดด้วยอาวุธที่คล้ายเคียว
ชายหนุ่มจึงได้แต่ตั้งรับ

“ชิ...เวลายิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่”

ยามาโมโตะกัดฟันพูด แล้วเขาก็เริ่มรุกบ้าง

กระบวนท่าที่ 5
ฝนเดือนห้า

การฟาดดาบเป็นแนวโค้งทำให้อีกฝ่ายกระเด็นไป
โกคุเทระมองอย่างอึ้งๆ

///เจ้านี่เปลี่ยนไปมากเลย ปกติจะฟาดโดยใช้สันดาบแต่นี่กลับใช้ปลายดาบคมจริง///
เมื่อเห็นว่าศัตรูได้กระเด็นออกไปไกลพอสมควร
ชายหนุ่มก็หันหน้ามาพูดกับโกคุเทระ

“ฝากสึนะทีนะ”

พูดเสร็จก็โยนกล่องออกไป

บรึ้ม!!

“อื๋อ...นี่มันอะไรกันนะ”

สิ่งที่ปรากฏคือ เด็กหนุ่มผมสีดำที่กำลังยืนถือไม้เบสบอลพอดี
คงกำลังซ้อมตีอยู่หละมั้ง

“!?”

โกคุเทระตกใจจนพูดไม่ออก

“โอ้~ว่าไงโกคุเทระ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นหละ”

ยามาโมโตะยังคงทำหน้าระรื่นถามอย่างคนอารมณ์ดี

“พวกแก ทำกับฉันแสบมากนักนะ”

เสียงของความโกรธดังลั่น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เคียวโกะจังปลอดภัยดีนะ”

เด็กหนุ่มพูดถาม หลังจากที่เจอกันแล้ว

“สึนะคุง”

หยิงสาวเรียกชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้า
.
.
.
“เธอ คือภาพลวงตาหรือเปล่านะ”

เคียวโกะเอ่ยถามอย่างเบาๆ พลางทำหน้าจะร้องไห้ออกมา

บรึ้ม!!

จู่ๆก็กลับกลายมาเป็นเคียวโกะในอดีตซะงั้น

“เหวอ~!!”

เด็กหนุ่มตกใจร้องลั่น

“เอ๊ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือสึนะคุง”

เด็กสาวถามพลางทำหน้า งงๆ

ตูม!!

“พวกแก หนีฉันไม่พ้นหรอกน่า”

1ใน2คนได้ไล่ตามหลังมาเองหรือเนี่ย
สึนะรีบดึงมือของเด็กสาวพาวิ่งหนีทันที

///จะหนีทำไม ไม่ลองสู้กับมันดูซักครั้งหละ///

.
.
.
ฉุกคิดได้ ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็เปร่งประกาย

///ถ้าฉันไม่สู้ อนาคตที่บ่งบอกว่าฉันตายก็จะเป็นเรื่องจริงซินะ ยามาโมโตะ///

เด็กหนุ่มหยุดวิ่ง ก่อนจะล้วงของจากกระเป๋ากางเกงออกมา
โชคดีที่รีบอร์นเตือนให้เราพกมาไม่งั้นแย่แน่
ถุงมือและเม็ดยาที่บราจิลเคยใช้

“อึก”

สึนะกลืนเม็ดยาลงไป พริบตานั้นประกายไฟบนหัวก็ลุกโชน
ดวงตาเปลี่ยนไปกลายเป็นสีส้มเฉกเช่นเดียวกับถุงมือ

“สึนะคุง”

เคียวโกะถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เธอได้เห็น

และแล้วการสู้ก็ได้เริ่มขึ้น
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Promise me,The arms of love
That hold me never set
Me free
.
.
.
สัญญาซิ อ้อมแขนแห่งรักของเธอ
จะไม่ทอดทิ้งฉัน
.
.
.
จากแหล่งข่าวที่ได้มา
ข่าวที่ว่า วองโกเล่ในอดีตได้มายังที่นี่
ฮิบาริ เคียวยะ 1 ในผู้พิทักษ์แหวนเมฆาก็ได้รีบดำเนินการมายังที่ฐานลับที่อยู่ใต้เมืองนามิโมริทันที

“อือ”

เสียงที่บ่งบอกถึงการฟื้นตัว หลังจากต่อสู้ครั้งนั้น
ทำให้สึนะบาดเจ็บมากถึงขนาดแขนหักไปข้างนึง

แสงแดดที่ส่องมาจากทางหน้าต่าง
ผ้าม่านสีขาวโปร่งได้โบกสะบัดไปตามแรงของกระแสลม
ได้กลิ่นของผืนหญ้าอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ทำให้รู้สึกดีและอบอุ่น
เด็กหนุ่มลืมตาอย่างช้าๆ

“เจ้าสัตว์กินพืชตื่นแล้ว เจ้าสัตว์กินพืชตื่นแล้ว”

เสียงแหลมเล็กๆนั้นฟังแล้วคุ้นหูซะเหลือเกิน สึนะมองดูจับภาพโฟกัสที่อยู่ข้างหน้า
นกสีเหลืองขนฟูๆกำลังบินว่อนบนหน้าเขา

“ฮิ...เบิร์ดหรือ”

ปึง!!

เสียงประตูที่ถูกถีบออกมาอย่างไม่สนใจว่ามันจะพังหรือเปล่าได้ดังลั่น
เด็กหนุ่มถึงกับตกใจก่อนจะลุกขึ้นมาดู

แปล๊บ!!

“โอ้ย!!”

สึนะถึงกับต้องล้มลงไปนอนอีกครั้งเพราะความเจ็บจากบาดแผล

“ฟื้นแล้วรึ”
.
.
.
///เสียงนี้...หรือว่า///

สึนะรู้สึกได้กับบรรยากาศแบบนี้
เด็กหนุ่มจึงรีบหันหน้าหนีแกล้งหลับต่อดีกว่า
ฮิบาริเดินเข้ามาดูใกล้ๆ

หมับ!!

“จ๊าก~!!”

ร่างบางถึงกับร้องลั่นห้อง เมื่อพี่ท่านเอามือที่แข็งดั่งเหล็กนั้นมาจับบาดแผล
ที่อักเสบตรงข้อเท้า

“คิดว่าฉันโง่หรือไง”

ฮิบาริพูดอย่างไม่สบอารมณ์ สึนะเอามือที่ไม่ได้เข้าเฝือกปาดน้ำตาตัวเอง
ที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บ ก่อนที่ชำเรื่องมองดูอีกฝ่ายให้ชัดๆ

///โครงหน้าของเขาเปลี่ยนไป ดูยาวขึ้นทรงผมเองก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ที่สำคัญคือนัยน์ตานั้น
นัยน์ตาที่ดุจดั่งเหยี่ยว มันกลับคมขึ้นมากกว่าเดิม จนดูน่ากลัวและน่าหลงไหล///
.
.
.
“มองอะไร”

ชายหนุ่มถามก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ติดกับเตียงของคนไข้
เด็กหนุ่มหน้าแดงทันที

“มะ...ไม่มีอะไรครับ”

สึนะยิ้มตอบอย่างเกรงๆ

“หืม...แน่ใจนะ ว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าให้ฉันเดาหละก็....
นายกำลังเปรียบเทียบฉันในตอนนี้และตัวฉันในอดีตซินะ”

พูดเหมือนรู้!!

สึนะพูดอะไรไม่ออกเมื่อพี่ท่านรู้เหมือนอ่านใจได้
เด็กหนุ่มรีบหันหน้าหนีทันที

“กล้าหนีหน้าฉันรึ”

ร่างสูงกล่าว สึนะสะดุ้งแต่ว่าถ้าเขาหันไปมองก็คงจะอึดอัดมากกว่านี้แน่ๆ

“ผะ...ผมยังเพลียๆ ขอนอนพักอีกหน่อยหละกัน”

ว่าเสร็จก็แกล้งทำเป็นหลับไปเลย
.
.
.
เงียบ
.
.
.
เงียบไปนาน จนเหมือนไม่มีใครอยู่แล้ว
สึนะเลยพลิกตัวหันหน้าไปดู
ก็แทบกรี๊ด
ก็เฮียแกยังนั่งอยู่นะซิ
แต่นั่งหลับอะนะ

“คุณฮิบาริ”



เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อเรียกคนที่นั่งหลับอยู่อย่างแผ่วเบา



///ดูโหดไม่เปลี่ยน แต่การกระทำนั้นกลับตรงกันข้าม(บางครั้งนะ)///



คิดไปได้ซักพักกลับรู้สึกปวดแผลกะทันหัน สึนะจึงค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก

กะจะไปเอายาแก้ปวดตรงตู้ยา

ต้องค่อยๆย่อง ค่อยๆไป เพราะฮิบาริเป็นคนที่หูไวมาก

ยังจำได้ได้ตอนที่อยู่โรงพยาบาลตอนนั้น



“ถ้านายทำให้ฉันตื่น นายโดนขย้ำแน่”



แค่คิดก็....สยอง~!!



เด็กหนุ่มร่างบางค่อยๆเปิดตู้ยาออกแต่ว่าทำไมพระเจ้าถึงได้ชอบแกล้งเขาซะเหลือเกินนะ

เพราะว่าขวดยาที่อยู่ข้างในมันเบียดกันนะซิ พอเปิดออกมา

มันก็หล่นซิครับ

.

.

.

เพล้ง!!



///กรี๊ด~///



สึนะร้องโหยหวนในใจก่อนจะตาลีตาเหลือกนั่งเก็บเม็ดยาที่กระจายและเศษขวดที่แตก

แต่เพราะรีบร้อนเกินไป(คนมันกลัวตายคาทอนฟานี่หว่า)

เลยโดนเศษขวดบาดนิ้วเอา



“อึ๊ก”



สึนะอุทานออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งมองดูนิ้วตัวเองที่เริ่มมีเลือดสีแดงสด

เริ่มไหลลงมาจากบาดแผลนั้น จู่ๆเขาก็สังเกตเห็นเงาคนที่อยู่ด้านหลัง



“เจ้าสัตว์กินพืช”



เสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างโมโห ดังมาจากด้านหลังของเขา



“เหวอ~อย่าเพิ่งฆ่าผม”



สึนะร้องเสียงหลงก่อนจะเอามือที่ไม่ได้เข้าเฝือกมากันหน้าตนเอง

(กลัวพี่แกจะชักทอนฟาฟาดหัวแบะ)



หมับ!!



จู่ๆมือใหญ่นั้นก็ได้จับแขนของเด็กหนุ่มไว้

ก่อนจะเอานิ้วที่มีเลือดไหลอยู่นั้นเอาเข้าใส่ปากตน

สึนะสะดุ้งเพราะความแสบแต่กลับรู้สึกดีตามไปด้วย

สึนะมองดูการกระทำของฮิบาริอย่างอึ้งๆ



///ไม่เคยจะรู้ว่าฮิบาริจะทำแบบนี้ต่อเขาได้///



“อ๊ะ...คุณฮิบาริ พะ...พอเถอะครับ”



สึนะพูดเสียงสั่นๆ เมื่อเห็นเลือดหยุดไหลแล้วชายหนุ่มก็ละออกมา

ก่อนจะคว้าตัวร่างบางไว้



“อ๊ะ...เอ๋ คุณฮิบาริ”



ชายหนุ่มยิ้มอย่างน่ากลัว

ก่อนจะก้มกระซิบข้างหูของร่างเล็ก



“ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีจนลืมความเจ็บปวดไปเลย”



กล่าวเสร็จก็อุ้มสึนะขึ้นทันที



“หวา~ช้าก่อนคุณฮิบาริ ผมยังเจ็บแผล เอ๊ย!!ผม...ผม(โอ๊ย!!ไม่รู้จะพูดไงดีโว้ย)”



สึนะกระวนกระวายไม่รู้จะห้ามยังไงดีแต่ทว่าก็โดนทิ้งมาลงที่เตียงนุ่มซะแล้ว

ชายร่างสูงไม่รอช้ารีบคร่อมทับทันที



“ฉันนะ ไม่เหมือนพวกพิทักษ์คนอื่นหรอกนะ”

.

.

.

ใช่แล้ว

ฉันนะไม่เหมือนเจ้าพวกนั้นหรอก

จะทำอะไร

คิดอะไรอยู่

มันก็คือเรื่องของฉัน

ดังนั้น........

มันไม่ผิดหรอก ที่ฉันจะครอบครองนายไว้

ให้นายกลายเป็นของฉันซะตอนนี้เลย
.
.
.

เมฆาผู้แสนเอาแต่ใจ
ล่องลอยไปไม่ยึดติดกับสิ่งใดทั้งนั้น
ตราบใดที่ยังผืนฟ้า
เมฆานั้นก็ยังล่องลอยได้อย่างอิสระ
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไม่
ไม่ใช่
ตอนนี้คุณกำลังกอดผมก็จริง
แต่ใจคุณนะกำลังกอดใครอยู่เหรอ
คุณที่ยังโหยหาคนคนนั้น
.
.
.
ริมฝีปากร้อนได้ประกบจูบทันที
โดยไม่มีคำคัดค้านใดๆจากอีกฝ่าย
สึนะพยายามใช้มือที่เหลืออยู่ดันให้ร่างสูงออก แต่กระนั้นก็ยังสู้แรงไม่ได้เลย
แม้แต่น้อย แต่ว่า
จู่ๆ สมองของเขาก็ได้สั่งการให้ทำอะไรบางอย่างเพื่อหนีจากฮิบาริ

“อึ๊ก”

ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งและรีบถอนริมฝีปากออกทันที ก่อนจะเอานิ้วมาปาดเลือดที่ไหลออกมา
จากริมฝีปากของตนเอง
สึนะรีบลุกถอยหนีชิดขอบเตียง

แสบ

นั้นคือความรู้สึกของฮิบาริ
สึนะทำท่ากลัวจนตัวสั่นจนหยาดน้ำตาได้ไหลออกมาเพราะความกลัวต่อคนคนนี้
เขาไม่ได้รังเกียจที่ฮิบาริจะกอดเขา
แต่เขาทนไม่ได้ที่ตัวเองจะกลายเป็นตัวแทนของคนคนนั้น
ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวเขาในอีก 10 ปีข้างหน้า
++++++++++++++

ฮิบาริไม่พูดอะไร
แต่เขากลับมองร่างเล็กด้วยแววตาที่โมโหมากกว่าเก่า
เขาจับกระชากมือเล็กนั้นจนสึนะถลาเข้าไปหาอย่างง่ายดาย

“ไม่~หยุดนะ คุณฮิบาริ”

เด็กหนุ่มโวยวายและร้องไห้ออกมาไม่หยุด
เจ็บปวดไปหมด
ทั้งร่างกายและจิตใจ
เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็ถูกฉีกกระชากออกมาอย่างไม่ใยดี

“นายไม่มีสิทธ์มาสั่งห้ามอะไรฉัน”

ชายหนุ่มพูดขู่พร้อมกับจูบอย่างรุนแรงก่อนจะถอดออกอีกครั้ง

“ถึงจะกัดลิ้นฉันให้ขาด ฉันก็ไม่มีทางปล่อยแน่”
.
.
.
ใช่แล้ว
ฉันจะไม่มีทางปล่อยนาย
ไปไหนอีกเป็นครั้งที่2
.
.
.

“อึ๊ก ผม เกลียดคุณ”

พูดได้แค่นั้นก็ต้องผงะ เมื่อมือร้อนนั้นได้ล้วงเข้ามาจับส่วนที่อ่อนไหวของเขาแล้ว

“จะส่งเสียงออกมาก็ได้นะ”
.
.
.
เสียงหวานๆของนาย
มันทำให้ฉันรู้สึกอยากขย้ำ
มากกว่าเก่าซะอีก
.
.
.
“อ่ะ...อึ๊ก”

เด็กหนุ่มเผลอครางออกมาแต่ก็ต้องเม้มปากไว้แน่น ทำให้ฮิบาริรู้สึกถูกขัดใจขึ้นมา
เขาจึงก้มลงไปกัดตรงยอดอกสีเข้มนั้น

“ฮ่ะ”

สึนะสะดุ้ง เขากลั้นเสียงต่อไปไม่ไหวแน่ท่าโดนทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ

“ได้โปรดหยุด อึ๊ก”

สึนะพยายามร้องห้ามจนสุดกำลัง
ฮิบาริเคลื่อนตัวต่ำลง มือนั้นก็ถอดกางเกงของอีกฝ่ายออกจนเผยให้เห็น
สิ่งที่ตื่นตัวของสึนะ

“ปากบอกให้หยุด แต่นี่หละคืออะไร”

ฮิบาริพูด สึนะหน้าแดงกร่ำไปทันที
ใจเขาไม่ต้องการแต่ร่างกายมันไปเอง

“อ๊ะ!!”

แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องร้องครางเสียงหลงอีกครั้งที่จู่ๆฮิบาริได้ใช้ปากตนเอง
ครองครองส่วนที่อ่อนไหวของสึนะ

หมดทางหนี

“อื้อ...คุณฮิบาริ ฮะ...อ้า~”

ไม่ทันไรเด็กหนุ่มก็ได้ไปถึงจุด
ฮิบาริได้นั่งเช็ดคราบที่เปื้อนตามปาก

หวาน

จนอยากจะกลืนกินไปทั้งหมด
.
.
.
สึนะในตอนนี้ได้หมดสภาพไปแล้ว
หัวสมองเขาหมุนติ๊ว คิดอะไรไม่ออก
แต่ที่แน่ๆคือน้ำตา
ทำไมน้ำตาถึงไม่หยุดไหล
เพราะอะไรกัน
เสียใจงั้นรึ
.
.
.
เรียวขาได้จับแยกออกจากกัน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะโดนทำอะไรต่อไป
การสอดใส่ที่ไม่ได้เตรียมการมาก่อน
แน่นอนว่าต้องสร้างความเจ็บปวดเจียนตาย

“อะ...โอ้ย ปะ...ปล่อยผมไปเถอะ”

สึนะร้องเสียงหลงทันที มืออีกข้างก็พยายามดันอีกฝ่ายให้ออกไป
ฮิบาริไม่พูดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้สติของเขาได้ถูกแรงราคะ แรงของความปรารถนา
ของร่างกายนี้ควบคุมอยู่
มือแกร่งยังคงรั้งสะโพกมนไว้ พยายามที่จะดันเข้าไปโดยที่ไม่สนใจคนที่ร้องด้วย
ความเจ็บปวด เลือดสีแดงข้นได้ไหลทะลักออกมาบ่งบอกได้ว่าข้างในได้ฉีกขาดไปแล้ว
สึนะพยายามหาที่ระบายความเจ็บปวดครั้งนี้จนกระทั้งเผลอกัดลิ้นตัวเอง

“!?”

สติของร่างสูงได้กลับมาทันทีเมื่อได้เห็นเลือดออกจากปากของสึนะ
เขาหยุดการกระทำทั้งหมด แล้วรีบคว้าผ้ามาฉีกให้สั้นลง
แล้วบังคบให้สึนะอ้าปากออกมา แต่เพราะความเจ็บสึนะจึงไม่ยอมอ้าปากให้ง่ายๆ

“เจ้าบ้า เปิดปากออกมา”

ไม่พูดเปล่าเขาได้รั้งท้ายทอยไว้ร่างบางจึงต้องอ้าปากออกมา ร่างสูงได้ใช้ผ้าคว้านเช็ดเลือด
ที่เต็มในปากของสึนะ
โชคดีที่กัดลงไปไม่ลึกมาก การรักษาเบื้องต้นยังคงพอช่วยได้


เพราะอะไรถึงทำแบบนี้
นายรังเกียจฉันนักหรือ ซาวาดะ
.
.
.

+++++++++++++++++

ผมไม่ได้รังเกียจคุณ
แต่ผมทนไม่ได้จริงๆ
ที่คุณกอดผม
แต่ใจคุณไปอยู่ที่ไหน
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++

จูบล่าสุดเมื่อไหร่กันนะ....
ไหล่ของเธอบอบบางแบบนี้แหละ
พอลูบผมที่นุ่มสลวยนั้น
เธอก็จะครางออกมาด้วยเสียงที่อ่อนหวาน
ทำให้เราเพลิดเพลินไปกับการใช้ลิ้นไปด้วย
.
.
.
ภายในห้องนั้นยังคงเงียบ
เมื่อ 1 คน นอนอยู่บนเตียง
อีก 1 คน นั่งดูแลอยู่ใกล้ๆ
++++++++++++++++++++++++
สึนะได้รับยาแก้ปวดและยาทาที่ปลายลิ้น
จนได้หลับไปแล้ว
ฮิบาริเองก็คอยนั่งดู

ยิ่งดู ยิ่งคิดถึง
ยิ่งดู ยิ่งโหยหา
.
.
.
มือใหญ่ได้กุมมือเล็กนั้นอย่างเบาๆ
รู้สึกได้ถึงชีพจรที่กำลังเต้น
แสดงให้เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่
ผิดไปกับตอนนั้น
ตอนนั้นที่ฉันได้กุมมือนายไว้
ช่างเย็น และไร้การเต้นชองชีพจร
ไม่มีชีวิต ไม่มีวิญญาณ
มีเพียงร่างกายที่ทิ้งไว้ให้ฉันเห็น

เจ้าท้องฟ้าที่เคยโอบอุ้มฉัน
เจ้าท้องฟ้าที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“ขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องมาหนักใจ”

นั้นเป็นประโยคที่ไม่มีใครเคยได้ยินมาจากปากของเขาแน่
++++++++++++++++++++++++++++

“คิดว่ารุ่นที่10จะหายเร็วๆไหม”

ภายในห้องพักโกคุเทระได้นั่งพูดคุยกับยามาโมโตะ

“ไม่รู้ซินะ แต่ฉันว่าไม่นานหรอก”

ยามาโมโตะกล่าว

“อย่าพึ่งไปห่วงคนอื่นเลยพวก ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า”

เสียงของรีบอร์นดังออกมาจากทางประตู

“หมายความว่าไงครับ”

โกคุเทระรีบถามอย่างเร่งด่วน

“ต่อไปนี้จะเกิดเรื่องวุ่นมาก ถ้าพวกนายไม่ได้รับการฝึกขั้นพิเศษและยังปลดปล่อยพลังจากกล่องได้หละก็ ซี้ม่องเท่งแน่”

เจ้าครูโหดพูดไปพลางดื่มน้ำกาแฟไปพลาง

“แล้วถ้าทำได้จะปกป้องสึนะได้หรือเปล่า”

ยามาโมโตะพูดด้วยแววตาที่จริงจัง รีบอร์นแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“แน่นอนซิ ปกป้องได้แน่แต่มันขึ้นอยู่กับพวกนายนะ”

“ชิ ผมไม่ยอมถอยไปง่ายๆหรอก เพื่อรุ่นที่10”

โกคุเทระตะโกนลั่น

“ฉันเองก็เหมือนกัน”

ยามาโมโตะพูดแล้วยิ้มๆ
.
.
.


เพื่อที่จะปกป้องนาย
แม้ชีวิตนี้จะตายจากไป
ฉันก็ไม่เสียใจ
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++
ภายในเขตที่รักษา

ฮิบาริได้เดินออกมาจากห้องคนไข้

“ดีจ้า ฮิบาริ”

รีบอร์นได้แวะมาทัก

“มีอะไรเจ้าหนู”

ฮิบาริเองก็ทักตอบ

“ตอนนี้อาการของสึนะเป็นไงมั้ง”

“ก็ปกติดี แต่ตรงข้อแขนคงต้องเข้าเฝือกไปอีกซักระยะ”

เมฆากล่าวแล้วก็เดินออกไป

“มีสารมาจากแซนซัส”

ประโยคนี้ทำเอาฮิบาริชะงักหยุดเดิน

“ว่า...”

น้ำเสียงทุ้มนั้นเริ่มจะเครียดขึ้น

“ก็แค่...การพบประระหว่างนภาตอนกลางวันและนภาตอนกลางคืนเท่านั้นแหละ”

พูดเสร็จปุ๊บเจ้าครูโหดก็กระโดดลงไปทางหน้าต่างทันที

พูดแบบนี้มันหมายความว่า เหล่าผู้พิทักษ์ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปด้วยซินะ
ท้องฟ้าของตอนกลางวันดูสดใส สว่างให้ความอบอุ่นและทำให้สบายใจ
ท้องฟ้าตอนกลางคืนดูเร้นลับ น่ากลัว มืดมน
ดูแล้วช่างแตกต่าง
แต่มันกลับคู่กันตลอด
ช่างอิจฉายิ่งนัก
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เวลาล่วงเลยผ่านไปได้ซักอาทิตย์กว่าๆแล้ว
ข้อแขนของสึนะที่ได้รับการรักษาอย่างดีบวกกับแพทย์ของวองโกเล่ทำให้หายได้เร็ว
แต่ทุกครั้งที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปคือความหวาดกลัว
ทุกครั้งที่สึนะเดินแล้วมาเจอฮิบาริโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
เด็กหนุ่มจะรีบหันมองไปที่อื่นทันที
แต่หัวใจที่เต้นเร็วผิดปกติจนรู้สึกเจ็บนี่นะซิ
หมายความว่าไง
.
.
.
แต่ก็ทุกครั้งที่ฮิบาริเจอสึนะ
เขาเองก็มองไปทางอื่นเช่นกัน
ดั่งกับว่าเขานั้น
ไม่ได้รู้จักสึนะเลย
.
.
.
++++++++++++++++++

“สวัสดีจ้า~มีใครอยู่บ้างมั้ยเอ่ย”

เสียงแจ๋นๆมาจากทางข้างนอก รัล มิลจิจึงได้รุดหน้าไปดู
ว่าศัตรูหรือว่ามิตร
แต่ก็ต้องผงะไปทันทีเมื่อเจอคนคนนี้

“ลูสซูเรีย งั้นรึ”

///ผู้พิทักษ์ของบอสวอริเออร์มานี่เองเลยหรือ///

“ฉันมานี่เพราะบอสสั่งให้มารับคุณหนูวองโกเล่หรอกย่ะ”

รัล มิลจิเข้าใจดีจึงได้เดินนำหน้าไปยังห้องพักกลางซึ่งมีรีบอร์นและสึนะอยู่

“อะไรน้า~แซนซัสจะให้ฉันไปพบเหรอ”

สึนะโวยทันที จะบอกว่ากลัวมากเลยก็ว่าได้ เป็นตายร้ายดียังไงเขาก็ไม่อยากไปพบเลยให้ตายซิ

“แต่ถ้าไปแบบนี้อาจจะตกเป็นเป้าก็ได้นะ”

รีบอร์นกล่าว

“ก็เพราะงี้แหละ บอสถึงส่งให้ฉันมา”

ลูสซูเรียกล่าวแล้วชูของบางอย่างให้ทั้งคู่ดู

“!?”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในตอนนี้ทั้งโกคุเทระและยามาโมโตะกำลังได้รับการฝึกอยู่
โกคุเทระได้เบียงกี้คอยช่วย
ส่วนยามาโมโตะกำลังนั่งสมาธิไม่ให้จิตใจวอกแวก
และนั่งรอรีบอร์นไปด้วย
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ย้อนกลับไปที่ห้องพักกลาง

“ทำไม...ทำไมกันเนี่ย”

สึนะกัดฟันกรอดก่อนจะเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

“อุ้ยตาย เข้ากันมากเลยนะจ๊ะ”

ลูสซูเรียพูดออกมาอย่างดีใจ
ในตอนนี้สภาพของสึนะถูกจับแต่งตัวดั่งกับตุ๊กตาผู้หญิงเลยก็ว่าได้
ชุดที่ใส่มันยาวไปจนถึงหัวเข่าแถมฟูอีกต่างหากและยังเป็นสีชมพูหวานแหววอีกด้วย
ถุงเท้าสีขาวมีโบว์ผูกประดับติดไว้และรองเท้าสีแดงช่างเข้ากันซะเหลือเกิน

“ติดนี่เสริมไปด้วยซิ สึนะ”

รีบอร์นกระโดดเอาโบว์สีชมพูอ่อนมีลายลูกไม้ติดตรงผมของเด็กหนุ่ม

///นี่นายกำลังสนุกอยู่ไช่มั้ยเนี่ย///

เด็กหนุ่มบ่นว่าในใจ
ลูสซูเรียเดินเข้ามาหาและหยิบอุปกรณ์แต่งหน้ามาพร้อม

“เอาหละ อยู่นิ่งๆไว้นะจ๊ะ”

///แม่จ๋า~ผมยังเป็นผู้ชายแท้ๆอยู่น้า~///

++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเสร็จสิ้นการแต่งหน้าไปแล้ว
ยิ่งเพิ่มระดับความน่ารักเข้าไปอีก
การแต่งหน้าสีอ่อนๆให้สึนะแค่นี้ก็คงพาให้ผู้คนที่พบเห็นต้องมองกัน
ตาเป็นมันชัวร์

แชะๆๆๆ

“…..”

เสียงกล้อง

“คิดจะทำอะไร รีบอร์น”

สึนะถามอย่างระแวงกับความคิดของครูโหดคนนี้

“ฉันจะเอาไปไว้ขายนะ เพื่อเพิ่มกองทุนของวองโกเล่และเอาไว้ขู่นายด้วย
ถ้านายไม่ยอมทำตามคำสั่งดีๆ”

///ไม่~!!///

เป็นอีกครั้งที่สึนะต้องร้องโหยหวนแถมทำท่าจะหมดแรงยืนอยู่ตรงนั้นเลย
ลูสซูเรียเห็นว่าสายมากแล้วจึงขอตัวแบกเด็กหนุ่มขึ้นบ่าไปทั้งอย่างงั้น
และแล้วเครื่องบินส่วนตัวก็ได้พุ่งทะยานออกจากประเทศญี่ปุ่น

.
.
แซนซัส นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรือ
.
.
.
นายที่เคยเกลียดฉันมาก
มากขนาดที่จะฆ่าฉันได้ง่ายๆเลย

+++++++++++++++++++

ในโลกนี้มีท้องฟ้าที่ปกคลุมตลอดเวลา
มันแปรเปลี่ยนได้
ตอนกลางวัน เป็นสีฟ้าสดใส
ตอนกลางคืน เป็นสีดำมืดมน
แต่ว่าทั้ง 2 อย่างนี้
มันก็ทำให้คนเราหลงใหลได้

การเดินทางไปยัง วาเรีย ของวอริเออร์ที่ประเทศอิตาลี
ก็นับว่าลำบากยิ่ง ที่ต้องมานั่งนานกว่า10 ชั่วโมง
พอมาถึงก็มีรถสีดำวาวมารับ
สึนะได้เหลือบมองดูคนข้างนอกรถ
ผู้คนที่เดินไปเดินมา
รถที่วิ่งผ่านไปผ่านมา
ลูสซูเรียบอกว่าในนั้นจะมีพวก มิลฟิโอเล่แอบแฝงอยู่เยอะ
ต่างพากันชำเรื่องมองคนที่ที่ไม่คุ้นหน้ากัน
แต่ทว่ากลับมีหลายคนที่มองเห็นสึนะข้างใน
แต่เพราะว่าการแต่งตัวเป็นแบบนี้ทำให้ไม่มีใครรู้ว่านั้นนะ
คือวองโกเล่

เมื่อรถได้วิ่งมาจอดที่หน้ากองกำลังวอริเออร์หรือที่เรียกกันว่า วาเรีย
เจ้าฉลามสคอวโล่ก็ได้ออกมาต้อนรับก่อนใครเขาเลย

“เฮ้ย!!ว่าไงว่ะไอ้คุณหนูวองโกเล่ ยังอยู่ดีครบ32รึเปล่า”

คำพูดที่ดูรุนแรงแต่ที่พูดเพราะห่วงหรือเปล่านะ
สึนะไม่กล้าออกจากรถเลยเพราะเขาไม่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิใน10ปีข้างหน้า
เขาเลยยังไม่คุ้นกับพวกวอริเออร์

“เฮ้ ออกมาซะทีเซ่ เจ้าหนู”

ไม่พูดเปล่าร่างสูงได้จัดการเปิดประตูรถเพื่อที่จะลากให้ออกมา
และอยากจะดูโฉมหน้าของวองโกเล่ด้วยหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“!?”

“!?”

.
.
.
.
อึ้งไปนาน5วิ
.
.
.
.
สคอวโล่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขายืนขยี้ตาหลายครั้ง

“ไม่ต้องอึ้งไปนานขนาดนั้นก็ได้ นี่แหละวองโกเล่หละ”

ลูสซูเรียเดินเข้ามาพูดพร้อมตบไหล่เรียกสติ
คนที่ยังอึ้งอยู่
สึนะเองก็ได้แต่มองอย่างกลัวๆและระแวง
ไม่มีรีบอร์น ไม่มีโกคุเทระและยามาโมโตะ ไม่มีแม้กระทั้งคุณฮิบาริ.....

เขาจะรอดไหมเนี่ย!!

พอสคอวโล่ได้สติกลับมาเขาก็ยิ้มอย่างดูถูกทันที

“เข้ากันดีนี่หว่า นายน่าจะเกิดมาเป็นผู้หญิงนะเนี่ย”

คำพูดนั้นได้ทิ่มแทงลงไปในใจของสึนะทันที

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ”

เด็กหนุ่มได้ตะคอกใส่หน้าอย่างลืมตัวทำเอาเจ้าฉลามหนุ่มถึงกับยืนอึ้งไปเลย เพราะเขานึกไม่ถึงว่าเจ้านี่จะกล้าตะคอกใส่เขานะซิ
สึนะอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เขานั่งนิ่งกอดอกใบหน้าดูบึ้งตึงแต่นั้นกลับทำให้ความน่ารักเพิ่มขึ้นเข้าไปใหญ่เลยซะอีก

“เชอะ งั้นก็รีบลงมาได้แล้วไอ้คุณบอสรออยู่นะเฟ้ย”

สคอวโล่กล่าวก่อนจะดึงข้อมือบางนั้นให้ลงมา
สึนะตกใจกับการที่ถูกลากไปอย่างนี้

///ยังไม่ได้เตรียมใจเลยน้า~///

ภายในปราสาทของวอริเออร์
ในห้องโถงที่หรูหราและกว้างขวางถูกประดับประดาอย่างสวยงาม
ดั่งกับโลกแฟนตาซี ช่างแตกต่างกับที่ฐานที่ซ่อนตัวของพวกเขายิ่งนัก
สึนะได้แต่ทึ่ง

“สุดยอดเลย”

สึนะพูดแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงครางของผู้หญิงดังออกมาจากประตูใหญ่

“ไอ้คุณบอสช่างไม่รู้เวลาเอาซะเลย”

สคอวโล่พูดอย่างหมดอารมณ์

///เสียงร้องอย่างนี้ หรือว่าแซนซัสกำลัง...///

พอคิดมาได้สึนะถึงกับหน้าแดงขึ้นหูทันที ถ้าเป็นอย่างนี้เขาไม่น่ามาเลยซะดีกว่า

“ไอ้คุณบอสโว้ย แขกมาแล้วนะ”

สคอวโล่ตะโกนลั่น
แล้วเสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ได้เงียบลง

“เข้ามา”

เสียงที่ฟังดูกี่ครั้งก็ยังดูน่ากลัวและน่าเกรงขามของแซนซัสทำเอาสึนะหายใจไม่ค่อยออก
ตั้งแต่ศึกชิงแหวนที่ผ่านมาตัวเขานี่แหละที่ได้ใช้ท่า เดือดทะลุจุดศูนย์แช่แข็งแซนซัสเองกับมือ
เมื่อประตูได้เปิดขึ้นเด็กหนุ่มตาโตที่ได้เห็นหัวหน้าของวอริเออร์ซึ่งดูเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือใบหน้าที่ดูโมโหตลอดเวลา แซนซัสนั่งเก้าอี้อยู่และมีผู้หญิงผมสีทองกำลังนั่งคร่อมตัวเขาอยู่ และอยู่ในชุดวันเกิดอีกด้วย

“เหวอ~!!”

สึนะร้องอย่างตกใจแถมหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เขารีบเอามือปิดหน้าตัวเองทันทีและหันหลังให้พร้อม

“ฮึ ...ว่าไงไอ้สวะ”

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงกล่าวทักส่วนหญิงสาวคนนั้นก็ได้ลุกขึ้นมายืนก่อนจะคว้าเสื้อคลุมมาใส่อย่างหลวมๆ

‘ดูท่าจะมีธุระซินะ งั้นฉันไปนอนก่อนหละกัน”

เธอคนนั้นพูดเสร็จก็ก้มจูบปากของแซนซัสอย่างเร่าร้อนแต่สายตาของเธอได้เหลือบมามองสึนะ
แววตาที่บ่งบอกว่าฉันเหนือกว่า
สึนะไม่กล้าแม้แต่จะมองแล้ว เขาก้มหน้าหลบภาพที่อยู่ข้างหน้า

///เป็นพวกที่ไร้ยางอายจริงๆเลย///

เด็กหนุ่มคิด

“นี่แซนซัสมีธุระอะไรก็ว่ามาซิ”

มือเล็กบีบชายกระโปรงตัวเองแน่น กัดฟันพูดไปเลย ถึงจะโดนดูถูกอย่างไงก็ช่างมัน

“ฮึ...ไอ้สวะกล้าพูดขึ้นเสียงกับฉันเชียวรึ”

แซนซัสยังคงพูดต่อ ส่วนผู้หญิงหุ่มบึ้มคนนั้นก็ได้เดินเข้าไปในห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“มีอะไรก็ว่ามาซิ”

เสียงหวานเริ่มพูดอย่างโมโหนิดๆ

“เดินมาใกล้ๆฉันหน่อยซิ”

ชายร่างสูงกล่าวไปพลางดื่มวิสกี้ไปพลาง ก่อนจะยิ้มอย่างเย้ยหยันที่ได้เห็นวองโกเล่ในสภาพแบบนี้

“ก็เหมาะสมกับแกดีนี่หว่า”

แซนซัสพูดล้อจนสึนะสุดจะทน
นัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นเพ่งมองไปยังนัยน์ตาสีเพลิงอย่างไม่เกรงกลัวอีกแล้ว
นี่รึเปล่านะที่เขาเรียกกันว่า
ฉุนขาด
เด็กหนุ่มกัดกัดปากตัวเองแน่น เพราะไม่ได้พกถุงมือและยามาหรอกนะ
ไม่งั้นมีหวังได้สู้กันในนี้แน่ๆ

“ถ้ามีธุระแค่นี้ ฉันขอกลับก่อนหละ”

พูดเสร็จก็เดินหันหลังกลับแต่ทว่า...

ตึง!!

เสียงดังลั่นไปทั่วห้องโถง เสียงที่เกิดจากที่แซนซัสได้ใช้ขาตัวเองฟาดลงกับโต๊ะจนขวดวิสกี้และแก้วสะเทือน สึนะสะดุ้งก่อนจะเหลือบไปมอง

“ฉันยังไม่ทันได้พูดว่าให้แกกลับไปเลยนะ เจ้าสวะ
อีกอย่างนึง ฉันสั่งให้แกมานี่”

แซนซัสกล่าวอย่างโมโห สึนะเกิดความลังเลชั่วครู่

///เอาฟระ จะได้เสร็จเร็วๆแล้วจะได้กลับซะที///

คิดได้ก็เดินไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่อเดินมาหยุดตรงข้างๆ แซนซัสได้จ้องมองสึนะทุกรอบด้าน

“รู้รึยังว่าตัวแกอีก10ปีข้างหน้าเป็นยังไง”

ชายร่างสูงพูดไปแล้วเอามือมาจับเส้นผมของร่างบางเบาๆ จนเจ้าตัวเอะใจเล็กน้อยกับท่าทีของแซนซัส

“รู้ซิ ฉันได้ตายใช่ไหม”

สึนะตอบกลับ

“กลัวรึเปล่า”

“ไม่ เพราะฉันเองก็ตั้งใจจะเปลี่ยนอนาคตตัวเองอยู่แล้ว”

เด็กหนุ่มพูดด้วยแววตาที่จริงจัง แววตาที่บ่งบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค

“อวดเก่งเกินไปมั้ง”

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างดูถูก

“ฉันไม่เคยคิดจะอวดเก่งหรอกนะ”

“งั้นก็แสดงความห้าวหาญของแกมาให้ฉันดูซิ”

ว่าเสร็จก็ฉีกกระชากเสื้อของอีกฝ่ายทันที
สึนะถึงกับอึ้งไปซักพักแต่พอมีสติเด็กหนุ่มก็รีบตั้งหลักถอยหนี
และทำท่าจะวิ่งออกไปข้างนอกแต่มันก็ยังไม่เร็วพอ
เพราะมือใหญ่นั้นได้จับข้อแขนบางนั้นไว้แล้วและกระชากเข้ามาหาร่างสูงทันที

“ปะ..ปล่อยนะแซนซัส ฉันเจ็บแขนนะ”

สึนะพยายามดิ้นรนแต่มันก็ไร้ผล

“เห็นไหมหละ แกมันก็ได้แค่นี้แหละ ไหนหละความห้าวหาญของแก”

แซนซัสไม่พูดเปล่า เขาจับฉีกกระโปรงที่ฟูๆนั้นออกอีกจนเผยให้เห็นน่องสีขาวจนน่ากัด

“หือ...นี่แก”

ชายร่างสูงเอะใจที่เห็นตามตัวของสึนะมีรอยแดงเป็นจุดๆอยู่ เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงกร่ำขึ้นมาทันที
นี่เป็นรอยจูบของฮิบาริตั้งแต่ตอนนั้น มันยังไม่หายไปอีกเหรอ

“อย่างว่าหละนะ...หน้าตาแบบนี้ให้ท่าใครก็....”

เพี๊ยะ!!

จากการพูดดูถูกแบบนี้ทำเอาสึนะโกรธจนเผลอตบหน้าของอีกฝ่ายเข้าให้อย่างจัง
แซนซัสถึงกับมึนไปชั่วขณะแต่พอได้สติก็หันกลับมามองสึนะด้วยแววตาของความโกรธอย่างมาก
มือใหญ่ทั้งสองข้างได้เข้าจับบีบคอร่างเล็กทันที

“อ๊อก!!”

เด็กหนุ่มถึงกับเซล้มไปบนโต๊ะ มือเล็กพยายามจะแกะมือที่แข็งดั่งเหล็กนั้นออก

“แก...ไอ้สวะ”

แซนซัสพูดด้วยแรงแค้นและความโมโห

“อึก!!”

ขาทั้ง 2 ข้างของสึนะเองก็ได้เตะไปเตะมามั่วไปหมด
เขากำลังจะขาดหายใจ

///ตายงั้นหรือ นี่ฉันจะต้องมาตายแบบนี้นะหรือ///

ขณะที่กำลังจะคิดว่าตัวเองต้องมาตายจู่ๆมือใหญ่นั้นก็ได้คลายออกมา
สึนะถึงกับต้องรีบหายใจเข้าและสำลักไออกมาทันที

“ทีหน้าทีหลังก็อย่ามาทำแบบนี้ จำไว้ซะ ไอ้สวะ”

ร่างสูงกล่าวแล้วเดินไปนั่งที่เดิม
เด็กหนุ่มนอนไอไม่หยุด น้ำตาก็ไหลพรากออกมา
เพราะความกลัวตายหรือเพราะความน่าสมเพชตัวเองที่อ่อนแอ
สึนะเหลือบไปเห็นขวดวิสกี้ที่อยู่ใกล้ๆ เขาหยิบขึ้นมาและปาใส่คนที่ตัวใหญ่กว่าทันที
แต่กระนั้นก็ยังรับขวดได้สบายๆ

“ถึงกับปาของใส่เลยนี่นะ อย่างกับผู้หญิง”

“หุบปากไปเลยเจ้าบ้า”

สึนะตะคอกใส่แล้วพลิกตัวลงจากโต๊ะแต่ขาของแซนซัสได้ทับชายกระโปรงเขาซะนี่

“เอาขาออกไป”

สึนะโวยใส่อีกครั้ง แต่แซนซัสกลับทำท่าไม่สนใจเขายังคงนั่งดื่มวิสกี้ไปเรื่อยๆ

แควก!!

ร่างบางคิดหาทางหนีออกโดยการฉีกกระโปรงที่โดนทับไว้อยู่
ยิ่งทำให้มันสั้นขึ้นไปอีกจนเกือบจะเห็นข้างใน เด็กหนุ่มพลิกตัวลงแต่กลับโดน
มือใหญ่นั้นคว้าเอวไว้

“อ๊ะ!!”

สึนะตกใจและพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ

“ปล่อยฉันนะแซนซัส”

เด็กหนุ่มโวยวาย

“ถ้าปล่อยแกไปตอนนี้ คงโดนพวกเศษเดนรุมขย้ำแน่”

เสียงทุ้มกล่าว สึนะมองดูตัวเองถึงได้รู้
ก็เสื้อที่ถูกกระชากออกเพราะฝีมือแซนซัสรวมทั้งกระโปรงที่สั้นจู๋
จนเห็นน่องขาขาวอีก

“ก็ช่างซิ ดีกว่าอยู่กับนาย”

เป็นคำพูดที่ไม่สมควรพูดเลย แต่ด้วยความโมโหจึงทำให้เผลอพูด
แซนซัสเหลือบตามองอย่างขวางๆ

“สวะ กล้าพูดดีนี่”

มือแกร่งนั้นได้จับใบหน้าของอีกฝ่ายไว้แล้วออกแรงบีบนิดเดียวก่อนจะเอาขวดวิสกี้กรอกเข้าไปในปากเล็กๆที่เปิดอยู่

“!?”

สึนะถึงกับตกใจกับการกระทำแบบนี้เขาพยายามดิ้นจนหลุดออกมา

“แค่กๆๆ”

ขมและฉุน

เพิ่งเคยได้กินครั้งแรกแถมวิสกี้ที่แรงแบบนี้มีเหรอที่คนอย่างสึนะจะไม่เป็นอะไร
เด็กหนุ่มพยายามสำรอกออกมา กลิ่นมันแรงมากจนเริ่มมึนหัว ไม่ซิ...เขาเรียกว่าเมามากกว่า

“อึ๊ก”

ร่างบางถึงกับสะอึก ใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาเริ่มเหม่อลอยแถมยังนั่งนิ่งอีกด้วย
คนเขาว่ากันว่า อาการของคนที่เมามีหลายประเภท
1.อาละวาด 2.ร้องไห้ 3.พูดมาก 4.หัวเราะ
แต่นี่กลับไม่เหมือนอย่างที่เขาว่ากันเลย แซนซัสรู้สึกสนุกเล็กน้อยที่ได้เห็นสภาพวองโกเล่ที่หาดูยากแบบนี้

“มาหาฉันซิ”

ร่างสูงลองสั่งดูและมันก็ได้ผล สึนะลุกขึ้นมามองด้วยใบหน้าที่หวาดเยิ้ม
ก่อนจะก้าวขาที่โซเซไปหาคนที่นั่งอยู่
สึนะมองดูแซนซัสอย่างยั่วยวน
ริมฝีปากอิ่มนั้นช่างดูน่าจูบซะเหลือเกิน

“จูบฉันซิ ไอ้สวะ”

ไม่มีการขัดขืน ไม่มีการกล่าวว่าอะไรอีกแล้ว
ร่างบางยื่นแขนเรียวโอบคอของร่างสูงไว้ ก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ๆแล้วประทับรอยจูบนั้นอย่างแผ่วเบา มันหวานและมีรสชาติและกลิ่นของวิสกี้ผสมไปด้วย
แต่อย่างว่าที่สึนะได้แค่จูบธรรมดา เพราะเขายังจูบแบบใช้ลิ้นไม่เป็น แซนซัสรู้ได้ถึงความอ่อนหัดของเจ้าท้องฟ้านี่ เขาจับเอวบางนั้นให้แนบชิดกับตัวเขา
และการจูบที่รุนแรงก็ได้เริ่มขึ้น
.
.
.
ฉันไม่ได้คิดหวังอะไรกับตัวแกเลย
เพราะแกมันใหญ่ไปจนฉันไขว่คว้าไม่ได้
ไม่ซิ....
เพราะแกมันสว่าง
ส่วนฉันมันมืดมน
แตกต่างกัน คู่กัน
แต่เอามาเป็นของกันและกันไม่ได้
รู้ไหมเจ้าสวะ.....
ในวันที่แกจากไปตอนนั้น
วองโกเล่เหลือเพียงฉันเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ดังนั้น ถ้าเป็นไปได้.....
ตัวแกในตอนนี้
ที่ยังดูไร้เดียงสา
ฉันที่เป็นเจ้านภาตอนกลางคืน
จะขอรับไว้
จะสอนให้รู้เอง
ถึงความน่ากลัวของพวกฉัน
และจะสอนให้รู้เอง
ถึงความสุขสมที่ฉันจะให้แก
.
.
.
เจ้าสวะ
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ที่ญี่ปุ่น

“เฮ้!!ฮิบาริ ได้ยินมาว่าซาวาดะมาที่นี่ไม่ไช่หรือ”

ปึง!!

ทอนฟาได้ถูกขว้างมาปักตรงประตูบานเลื่อนทันที เรียวเฮย์เองก็หลบได้อย่างเฉียดฉิว

“หมายความว่าไงฟระ แค่พูดแค่นี้ถึงกับจะฆ่ากันให้ตายเลยรึ น่าโมโหสุดหูรูดเฟ้ย”

เรียวเฮย์โวยใส่ทันทีและทำท่าจะไปมีเรื่องกับฮิบาริซะให้ได้แต่โชคยังดีที่มี คุซาคาเบะคอยจับห้ามไว้ส่วนฮิบาริไม่สนใจอยู่แล้ว เขานั่งทำงานบนกองเอกสารต่อไป
มันยิ่งเพิ่มความฉุนขาดให้กับชายหนุ่มนักมวยผู้เป็นผู้พิทักษ์อรุณเข้าไปใหญ่

“ตอนนี้ ซาวาดะอยู่ที่ไหน”

“อิตาลี อยู่กับวอริเออร์”

เห็นว่าน่ารำคาญเลยตอบๆไปซะจะดีกว่า
แต่คำตอบนั้นทำเอาเรียวเฮย์ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ

“พาไปให้ตายชัดๆ”

ร่างสูงตะโกนใส่ ฮิบาริเหลือบมองด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งที่ฮิบาริขึ้นเสียงใส่ มันก็จริงอยู่ที่พวกเขาไม่สามารถจะทำอะไรได้
ผู้สืบทอดวองโกเล่และผู้ที่เป็นลูกของรุ่นที่9
มันยิ่งใหญ่เกินไปที่ใครจะไปห้าม
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“อ่ะ...อ้า~”

เสียงครางที่แสนหวานนั้นได้ดังไปทั่งห้องใหญ่
ในตอนนี้สึนะได้นั่งคร่อมบนตักของแซนซัสอยู่
เรียวปากนั้นได้ร้องออกมาอย่างมีความสุข เมื่อมือที่ใหญ่และร้อนได้กระทำต่อส่วนที่อ่อนไหวของตน

“ร้องต่อไปเรื่อยๆเลยซิ เสียงแกนี่มันน่าฟังจริงๆ”

ร่างสูงกล่าวไปพลาง ก้มลงกัดตรงยอดอกไปพลางมันยิ่งเรียกเสียงจากคนที่นั่งอยู่อย่างไม่รู้จบ
จนครั้งสุดท้าย สึนะถึงกับเกร็งและกระตุก เพราะเขาได้ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะเสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่าย
แซนซัสเองก็รู้สึกพอใจอย่างมากกับการที่ได้กระทำแบบนี้
ถึงแม้จะมีอะไรกับผู้หญิงหลายคนไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครทำให้เขาพอใจได้มากเท่าเจ้านี่มาก่อน
.
.
.
อยากกลืนกิน
และครอบครองเจ้าท้องฟ้านี่
.
.
.
“แซนซัส....แซนซัส”

เสียงหวานได้พร่ำเรียกหาชื่อคนที่นั่งอยู่อย่างไม่หยุด แซนซัสได้จูบไซร้ไปตามซอกคอขาวนั้นและสึนะเองก็ตอบสนองโดยการจูบริมฝีปากนั้นบ้าง เลียไปตามริมฝีปากนั้น
มือเล็กๆก็ลูบไล้ไปตามแผงอกที่กำยำอย่างกับว่าหลงใหล
และก็ต้องสะดุ้งทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีนิ้วร้อนได้เข้ามาในช่องทางของเขา

“อ่ะ...”

ความเจ็บปวดแล่นวาบเข้ามาหา สึนะก้มหน้ากัดเข้าตรงหัวไหล่ของแซนซัสทันที
ชายหนุ่มร่างสูงแสยะยิ้ม นิ้วนั้นก็ถูกถอดออกและเข้าไปใหม่ซ้ำไปซ้ำมา

“อ่ะ...เจ็บ...อ๊ะ”

จากความเจ็บเริ่มจะเปลี่ยนกลายเป็นความเสียวขึ้นมาแทนที่
จนสึนะเผลอยกสะโพกขึ้นไปตามจังหวะกับนิ้วของแซนซัส

“อ๊ะ...อ้า~แซนซัส”

เด็กหนุ่มหน้าหวานยังคงครางไม่หยุด

“ทุเรศจริงๆ ไอ้สวะ”
ทุเรศแต่ว่า...
สุดยอด
.
.
.

จนร่างสูงรู้สึกว่าจะทนไม่ไหว อยากครอบครองให้เร็วๆ

“อ๊ะ!!”

ด้วยขนาดที่แตกต่างกันอย่างลิบลับ ทำเอาสึนะถึงกับร้องไม่ออก
แต่แซนซัสก็ยังใจดีพอ เขายังไม่ขยับมาก แต่มือแกร่งนั้นก็ยังคงรั้งสะโพกมนไว้เพื่อกัน
ไม่ให้คนข้างบนหนี
สึนะถึงกับน้ำตาเล็ดตัวสั่นสะท้านไปหมด มือเรียวได้เกร็งจิกบนหลังของชายหนุ่มอย่างแน่น

“อ่ะ...แซน...แซนซัส”

สึนะยังคงพยายามเรียกชื่ออีกฝ่าย เขาเจ็บและจุกไปหมดแต่เพราะที่ยังมึนเมากับวิสกี้อยู่
ก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไร
แซนซัสเริ่มกดสะโพกนั้นให้ลงอย่างช้าๆ และต้องเข้าให้ลึกที่สุด
รู้ได้เลยถึงความคับและรัดแน่น จนเขาเองก็พอใจอย่างมาก
ทั้งเลือดทั้งคราบน้ำรักนั้นก็เป็นตัวช่วยได้บ้าง

“มะ...ไม่ไหว”

สิ้นเสียงการพูดแค่นั้น การบรรเลงรักก็เริ่มขึ้นอย่างเร้าร้อนทันที โดยที่แห่งนั้นไร้ซึ่งคนที่จะห้ามได้
การอยู่ร่วมกันของนภาทั้งกลางวันที่สว่างไสว
และนภาตอนกลางคืนที่มืดมนและน่ากลัว
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++

.
.
.
เจ้านภาของฉัน
ตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
.
.
.
ย้อนกลับมาที่ญี่ปุ่น
ช่วงนี้ ฮิบาริ เคียวยะ เกิดความเครียดอย่างหนัก จนไม่มีใครกล้าที่จะพูดคุยด้วยเลย
ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีมาตลอด....
มีอะไรขัดหูขัดตาอยู่เรื่อย
ตั้งแต่สึนะได้ไปยังแหล่งของพวกวอริเออร์

+++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.
.
“อือ”

สึนะตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดได้ส่องหน้าเขา
ยังรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยแต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ปวดหัว

“นี่ฉัน หลับไปตอนไหนเนี่ย”

เด็กหนุ่มกล่าวกับตัวเองพอลุกขึ้นมานั่งก็แทบร้องเสียงหลง เพราะตรงนั้นมันระบบ

“อะ...อะไรกันเนี่ย”

ร่างบางพูดอย่างหวาดๆ พอเปิดผ้าห่มออกมาก็แทบหมดสติ
เสื้อผ้าไม่ได้ใส่แถมมีรอยกัดรอยจูบเต็มไปหมด และรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรค่อยๆไหลออกมาจากช่องทางของเขา

///ไม่จริง!!///

สึนะแทบไม่อยากเชื่อความคิดที่แล่นเข้ามาหา เขารีบเอาผ้าห่มคลุมตัวเอง ก่อนจะพยายามพาร่างที่บอบช้ำนั้นเดินออกจากห้อง

“อ้าว ตื่นแล้วรึ คุณหนูวองโกล่”

สคอวโล่เข้ามาทักแต่เขาเองก็เห็นถึงความผิดปกติของสึนะ

“ส่งฉันกลับเดี๋ยวนี้”

ร่างบางเอ่ยแกมสั่ง ถูกเหยียดหยามขนาดนี้แล้ว จะอยู่ต่อไปอีกทำไมกัน
สึนะได้เดินเข้ามาหาสคอวโล่แต่ขณะที่เดินก็มีน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาไม่หยุดและมันก็ไหลออกมาตามทางที่เดิน ซึ่งร่างสูงก็มองอย่างอึ้งๆ

“อย่าบอกนะว่าเมื่อวานแกกับ...”

“หยุดพูดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”

สึนะรีบร้องห้าม น้ำตาก็ได้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ได้โปรด...ส่งฉันกลับไปทีเถอะ”

ร่างบางพูดได้แค่นั้นก็ต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันทีเพราะทนความเจ็บไม่ไหว สคอวโล่เองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว

///ถ้าจู่ๆส่งเจ้านี่กลับไปไอ้คุณบอสจะต้องอาละวาดจนที่นี่แตกแน่และแน่นอนว่าเขาเองก็คงจะต้องตายแหงๆ แต่ว่ามันก็น่าสงสารเจ้าหนูวองโกเล่นี่ซะเหลือเกิน///

จะให้ใครมาเห็นในสภาพแบบนี้ก็ไม่ได้ เจ้าฉลามฉุกคิดขึ้นมาก็ก้มลงไปประคองคนที่ร้องให้สะอึกสะอื้นให้ลุกขึ้นก่อนจะช้อนตัวอุ้มขึ้นมา

“อ๊ะ...สคอวโล่”

สึนะตกใจเล็กน้อย ที่ได้ถูกอุ้มแบบนี้

“ให้หายเจ็บก่อนเดี๋ยวจะพาส่งกลับช่วงที่ไอ้คุณบอสไม่อยู่”

พูดจบสคอวโล่ก็ได้พาไปยังเตียงนอนของสึนะทันที

“ฮึก...ฮึก”

เสียงร้องให้คงยังไม่หยุด
เจ็บปวด รวดร้าว
สคอวโล่จึงได้แต่ถอนหายใจ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดปลอบอะไรได้ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่ลูบหัวของร่างเล็กไว้อย่างนั้น

คราบเลือดที่แห้งติดเตียงเป็นสิ่งที่ย้ำเตือน ว่าเมื่อวานเขากับแซนซัสได้ทำอะไรกันไว้
เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าตัวเขาได้ทำพลาดไปแล้ว
.
.
.
ตอนนี้นภานั้นได้ถูกรัตติกาลครอบครองไว้แล้ว
จริงหรือ...
.
.
.
สึนะได้ร้องให้จนหลับไป แต่เจ้าฉลามสคอวโล่ยังคงนั่งอยู่เป็นเพื่อน เขาเองก็รู้สึกแย่ที่ได้เห็นเด็กหนุ่มในสภาพนี้

ปัง!!

เสียงเปิดประตูจากข้างนอกดังมาถึงข้างในนี่
สึนะถึงกับสะดุ้งตื่นทันทีส่วนสคอวโล่นั้นชินซะแล้ว
แซนซัสได้ออกไปข้างนอกแต่เช้าตรู่แล้วพึ่งกลับมา เขาเดินดิ่งมายังห้องที่สึนะนอนอยู่
แต่ก็ต้องเอะใจที่มาเจอสคอวโล่

“แกมาทำอะไรในนี้”

ร่างสูงนัยน์ตาสีแดงเพลิงพูดอย่างไม่พอใจ

“แค่มาปลอบเจ้าแมวน้อยที่ถูกรังแกเฉยๆ”

ฉลามกล่าวก่อนจะเดินออกนอกห้องไป แซนซัสได้ยืนมองดูสึนะอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่....
สึนะเองก็ได้หนีไปยังตรงมุมกำแพง หวาดกลัวจนตัวสั่นและใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“เป็นอะไรไปเจ้าสวะ ทีเมื่อคืนยังยั่วน่าดูนี่หว่า”

แซนซัสพูดอย่างดูถูก แต่ถึงจะพูดจาดูถูก เหยียดหยามยังไง เด็กหนุ่มก็เลิกที่จะเถียงกลับไปแล้ว
เพราะคำว่าศักดิ์ศรีมันถูกทำลายไปจนเหลวแหลก

“ลุกขึ้นมาซะ”

ชายหนุ่มร่างสูงได้พูดอย่างโมโห

“ไม่”

ในเมื่อโดนขัดใจแซนซัสเลยได้จับอุ้มร่างเล็กนั้นแล้วมาทิ้งลงบนเตียงเช่นเดิม
สึนะหวาดกลัวอย่างมากเลยพยายามดิ้นรนหนีออกมาแต่ก็ไม่ทันเมื่อโดนร่างสูงคร่อมทับไปแล้ว
ปลายลิ้นร้อนได้เลียตรงคอขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยจุดแดงๆเพราะกิจกรรมเมื่อคืน

“ฮึก...พา...พาฉันกลับ”

เด็กหนุ่มพยายามเค้นเสียงออกมา

“จะกลับทำไมในเมื่อตอนนี้แกเป็นของฉันแล้ว”

“ไม่...ฉันไม่ได้เป็นของนายแซนซัส ฉันไม่ได้เป็น”

.
.
.
ถึงกระนั้นแกก็ยังไม่ยอมอยู่กับฉัน
ค่ำคืนนั้นคงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
ถึงจะเป็นวันที่โหดร้ายสำหรับแก
แต่คืนนั้นมันเป็นวันที่ดีและพิเศษที่สุดในชีวิตฉัน
.
.
.
เป็นวันเดียวที่ฉันได้ครอบครองนภา
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในไม่กี่ชั่วโมง
สึนะได้ถูกส่งกลับไปยังญี่ปุ่น เขาได้นั่งเครื่องบินส่วนตัว ภายในเครื่องมีแค่คนขับและตัวเขาเท่านั้น
เด็กหนุ่มเหนื่อยล้าแต่กลับไม่สามารถหลับได้เลย
หวาดกลัวต่อคน คนนั้นที่ได้กระทำย่ำยีกับร่างกายของเขา
หวาดกลัวต่อคน คนนั้นที่จะรู้ความจริงว่าตอนนี้ตัวเขาเป็นอย่างไร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภายในปราสาทวาเรีย

แซนซัสเองก็ยังคงนั่งดื่มวิสกี้ที่ตัวเองชื่นชอบต่อไปเรื่อยๆ
กินให้เมาไปวัน วันนึง
นั่งมองท้องฟ้าสีครามที่ดูสดใสที่ด้านนอกหน้าต่าง
ตอนนี้ตัวเขาทำให้นภาแปดเปื้อนไปซะแล้ว
แต่จะเป็นยังไงก็ช่าง
เพราะเขาที่เคยคิดอยากจะสัมผัสท้องนภามานานแสนนาน
ก็ได้สัมผัสไปแล้ว....แค่นี้ก็พอ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทันทีที่เครื่องบินได้ลงจอดที่เขตของวองโกเล่
ผู้พิทักษ์เมฆา ฮิบาริ เคียวยะ
ได้มายืนรอก่อนหน้านี้แล้ว คำสั่งที่มาจากรีบอร์น
ให้ช่วยดูแลคุ้มกันวองโกเล่ และการฝึกใช้พลังให้คล่องขึ้นกว่าเดิม
เพื่อที่จะเตรียมตัวบุก มิลฟิโอเล่
เมื่อประตูได้เปิดก็ปรากฏร่างของเด็กหนุ่ม
นันย์ตานั้นช่างเศร้าหมอง และดูอิดโรย

///เกิดอะไรขึ้น ตอนที่อยู่กับพวกวอริเออร์///

ฮิบาริรีบเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะได้ดูสีหน้าให้ชัดๆ
แต่พอจับตัวของสึนะ เด็กหนุ่มก็ผวาและทำท่าไม่ให้จับ

“อ๊ะ...คุณฮิบาริ”


สึนะได้สบตากับอีกฝ่ายก่อนจะก้มหน้าหนีทันทีเพื่อไม่อยากให้ฮิบาริจับได้
ว่าตอนนี้เขาปิดบังอะไรไว้ แต่มีหรือที่จะหลบสายตาคมดั่งเหยี่ยวของอีกฝ่าย
ฮิบาริจับมือแล้วลากขึ้นรถตู้ทันทีแถมสั่งว่าห้ามให้ใครเข้ามาอีกต่างหาก
(ปิดประตูตีแมวหรือเปล่านะ)

“คุณฮิบาริ จะทำอะ....”

ยังไม่ทันได้พูดจบมือแกร่งก็ได้ปิดปากเล็กๆนั้นทันที

“ดูท่าแกจะไม่ได้ไปพบกันเปล่าๆซินะ”

ดวงตาสีนิลนั้นวาวโรจน์อย่างมาก สึนะเกิดอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด
จู่ๆเสื้อก็ถูกดึงขึ้นมา เผยให้เห็นสิ่งที่สึนะไม่อยากให้ฮิบาริได้เห็น
รอยจูบและรอยกัดที่ยังมีอยู่อย่างเห็นได้ชัดเต็มไปทั่วแผงอกขาวบาง
ฮิบาริถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ

“ฮึก...ฮึก”

ร่างเล็กถึงกับสะอื้นและพยายามหันหนีสายตาของฮิบาริ

“รักมันรึ”

ร่างสูงถาม สึนะส่ายหน้าตอบทั้งน้ำตา

เขาไม่ได้รักแซนซัส
แต่ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจ
.
.
.
แต่นี่เป็นการกระทำที่ผิด
ตัวเขานั้นแหละที่พลาดเอง
.
.
.
ฮิบาริได้เข้ามาโอบกอดสึนะไว้แน่น
จนเด็กหนุ่มแปลกใจ

“คุณฮิบาริ...”

“หยุดพูด หุบปากไปเลย”

ร่างสูงพูดตะคอกใส่แต่ก็ยังกอดสึนะไว้
.
.
.
กอดให้แน่นๆ
เพื่อเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนจิตใจฉัน
นายอยู่ตรงนี้
นายอยู่ที่นี่
นายที่ยังไร้เดียงสาและบริสุทธ์
อยู่ตลอดในสายตาของฉัน
แม้ว่านายจะผ่านเรื่องที่แสนโหดร้ายมา
แม้ว่านายจะแปดเปื้อนไปแล้วก็ตามที
.
.
.
“ฉันก็ยังรักนาย...สึนะ”

เสียงทุ้มที่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ก็ดังพอที่สึนะจะได้ยิน
เขาถึงกับหน้าแดงและน้ำตานั้นก็ไม่อาจหยุดลงได้
ดีใจที่ได้ยิน
มือเล็กๆก็ได้โอบกอดตอบสนอง
ฮิบาริละออกมาจากไหล่ก่อนจะเคลื่อนหน้าจูบปากเล็กๆนั้น
น่าแปลกที่ตอนนี้สึนะกลับรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของเขา
.
.
.
เรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถอะ
ตอนนี้ขอแค่ให้นายได้อยู่ตรงนี้
อยู่ต่อหน้าฉัน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Don’t forget to remember
Me and the love
That’s used to be I’m still remember
You and everything we’re
Used to do.


อย่าลืมฉัน
อย่าลืมวันที่เคยใกล้
อย่าลืมนึกถึงหัวใจ
ที่ใครคนนึงฝากให้เธอดูและ
.
.
.
ก่อนที่จะได้เข้าคอสฝึกโหดนรกแตกของฮิบาริ สึนะได้ขอเตรียมใจไว้ก่อน 1 วัน อีกอย่างคืออยากจะนอนพักผ่อนไปด้วยหลังจากที่ไม่ได้พักมานานแล้ว
ห้องของเด็กหนุ่มได้ถูกเปลี่ยนให้มาอยู่ในห้องเดียวกับห้องของฮิบาริ
โกคุเทระได้คัดค้านอย่างมากแต่ก็ได้แค่นั้นแหละ - -
ภายในห้องไม่มีอะไรมากนัก มีฟูกนอนและผ้าห่มแบบธรรมดาๆ
มีโต๊ะทำงานและโคมไฟ มีเครื่องน้ำชา เพราะฮิบาริเป็นคนที่ชอบอยู่แบบวัฒนธรรมของชาวญี่ปุ่นอยู่แล้วไม่เคยที่จะต้องทันสมัยแบบคนอื่น
ที่จริงเมฆาผู้นี้มีที่พักอยู่ 2 แห่ง อีกแหล่งนึงเป็นบ้านญี่ปุ่นโดยแท้และยังมีการอำพรางกันพวก มิลฟิโอเล่ เห็นอีกต่างหาก
แต่ฮิบาริยังไม่ได้ให้พวกสึนะเข้ามายกเว้นเรียวเฮย์ เหตุผล ไม่รู้อ่ะ(คนเขียน)

“ต่อจากนี้ฉันจะทำให้แกเก่งขึ้นมาเอง เจ้าสัตว์กินพืช”

ฮิบาริเอ่ย ขณะที่กำลังนั่งดื่มน้ำชาในชุดยูคาตะสีดำ

“งั้นก็...จอความกรุณาด้วยนะครับ”

สึนะเองก็นั่งดื่มน้ำชาด้วยและกินขนมไปพลาง

“อร่อยจังเลยนะครับ หวานดีจริงๆ ขนมอันนี้”

ร่างเล็กพูดไปและกำลังจะหยิบกินอีกซักชิ้นแต่กลับมีมือใหญ่มาจับข้อมือบางไว้ก่อน

“เอ๋...คุณฮิบาริ”

สึนะตกใจเล็กน้อยและก็ต้องหน้าแดงทันทีเพราะฮิบาริกุมมือนั้นก่อนจะยกขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นเลียไปตามนิ้วมือ

“อืม...หวานจริงๆด้วย”

ร่างสูงกล่าวแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ไวเท่าความคิดฮิบาริฉุดแขนสึนะเข้ามาในอ้อมกอดทันที

“หวา~!!”

ไม่มีการรีรอ ไม่มีการพูดคุย
ริมฝีปากร้อนได้ประกบกับริมฝีปากเล็กของอีกฝ่ายทันที
ลิ้นของฮิบาริก็ได้ควานหาของหวานที่อยู่ภายในช่องปากเล็กนั้น

“อือ...”

ไร้ซึ่งการขัดขืน ในตอนนี้สึนะได้คล้อยไปตามอารมณ์ซะแล้ว
มือเล็กได้โอบกอดตอบจนกระทั้งฮิบาริถอนริมฝีปากออกมา

“พรุ่งนี้ถ้าฉันชนะ...นายเตรียมตัวรอได้เลย”

ฮิบาริกล่าวก่อนจะก้มลงกัดเบาๆตรงปลายจมูก

“….”

เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงเถือกทันทีจะบอกว่าไม่เอาก็คงไม่ได้แล้วด้วย

ลังเล...

ฮิบาริสังเกตเห็นก็เลยเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงได้ก้มจูบอีกครั้ง
เพื่ออยากจะปัดเป่าความลังเลนั้นซะที
ตอนนี้แค่อยากให้ร่างบางคิดถึงแต่เขาเป็นพอ
คิดถึง
โหยหา
ต้องการ
นายจะต้องเป็นอย่างที่ฉันเคยเป็น
.
.
.
แต่กระนั้น
ยังคิดอยู่อีกหรือ
ว่านภาที่กว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้
จะมีใครครอบครองได้
.
.
.
แม้ว่านั้นจะเป็นเมฆาก็ตามที
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.
.
อยู่ไหน
.
.
.
คุณอยู่ที่ไหนกัน
.
.
.
วองโกเล่
.
.
.
ภายในห้องขังที่อยู่ลึกที่สุดของ มิลฟิโอเล่
ชายหนุ่มผู้พิทักษ์แหวนแห่งสายหมอก
โรคุโด มุคุโร่
ได้ถูกกักขังไว้ที่นั้น เขาเป็นแค่ดวงวิญญาณจึงถูกขังไม่เหมือนคนอื่น
นัยน์ตา 2 สีได้ลืมตาตื่นขึ้นมาและหลับลงหลายครั้งต่อหลายครั้ง
ขยับไปไหนไม่ได้ จะทรมานก็ไม่เชิง
ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร
.
.
.
แต่ทำไมถึงเศร้าแบบนี้
นี่คือสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ภายในจิตใจ
ความเศร้าที่มนุษย์ทุกคนต้องมี

“ผมยังเหลือ...เพื่อคุณเท่านั้น...วองโกเล่”
+++++++++++++++++++++++++

ย้อนกลับไปที่ญี่ปุ่น

หลังจากได้ช่วยโคลมออกมาได้แล้ว สึนะก็ได้เฝ้าภาวนาตลอด อย่าให้เป็นอะไรไปเลย
ทั้งโคลมและมุคุโร่
ถ้ามุคุโร่เป็นอะไรไปโคลมเองก็อาจจะต้องตายไป
นี่เป็น
สายสัมพันธ์ของชีวิตและชีวิต
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในช่วงหลังการฝึกไม่กี่วัน สึนะก็ได้พบพลังแบบใหม่และได้เจอรุ่นที่1-9
การฝึกประทะกับฮิบาริก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเพื่อเพิ่มความคล่อง

“คงไม่ลืมสิ่งที่ฉันพูดไปหรอกนะ”

ฮิบาริกล่าวในขณะที่หลบหมัดของสึนะ

“ไม่ลืมหรอกครับ”

เด็กหนุ่มตอบกลับและพุ่งเข้าโจมตีต่อแต่ร่างสูงก็หลบได้ทุกครั้งและสวนกลับมาได้ทุกครั้ง
(ช้ำตายแน่ - -)

“เฮ้ย!!เจ้าบ้านั้นทำเอารุ่นที่10เลือดกบปากแล้วนะเฟ้ย”

โกคุเทระยืนโวยวายนอกห้องฝึก ตอนนี้ตัวเขากำลังอยู่ในช่วงพักฝึกพอดีเลยแวะมาดูคนที่เขารักและนับถือ

ตี๊ด!!

เสียงสัญญาณดังลั่นซักพักก็มีภาพของจางนินีโผล่ขึ้นมาบนจอโทรทัศน์

“ทุกคนมารวมตัวที่ห้องฉุกเฉินทีครับ”

///อะไร...หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับมุคุโร่///

เด็กหนุ่มคิดก่อนจะวิ่งไปที่ห้องนั้นแต่มีมือใหญ่ได้จับรั้งไว้

“อย่าห่วงมันมากนัก”

ฮิบาริเอ่ยเบาๆแล้วก็เดินละนำหน้าไปทันที ปล่อยให้สึนะยืนอย่าง งงๆ

“ท่านรุ่นที่ 10 ครับ เช็ดเลือดก่อนเถอะครับ”

เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวมรกตวิ่งมาหาพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าตัวเอง

“ขอบใจมากนะ โกคุเทระคุง”

สึนะเอามาเช็ดหน้าตัวเองก่อนจะยื่นคืนให้แล้วก็เช่นเดิมที่จะส่งรอยยิ้มอีกครั้ง
ทำเอาเจ้ามือขวาดีใจจนแทบตัวลอย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“อุ๊...ทะ...ท่านมุคุโร่...ท่านมุคุโร่”

ภายในห้องฉุกเฉิน โคลมได้นอนโดยที่มีเครื่องช่วยหายใจยื้อชีวิตให้
เด็กสาวได้เพ้อถึงผู้ที่เป็นเจ้าของชีวิตเธอ
ท้องนั้นก็ได้เริ่มยุบลงไปเรื่อยๆ โคลมทำท่าทรมานมากจนเหมือนจะใกล้ตาย
สึนะที่ได้วิ่งเข้ามาหาก็ตกใจกับภาพตรงหน้า

///เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย///

ฮิบาริเองก็ยืนมองดูเช่นกัน เขากำลังรอดูท่าทีไปก่อน ยามาโมโตะกับรีบอร์นเพิ่งจะออกมาจากห้องซ้อม รีบอร์นได้กระโดดลงมาจากไหล่ของร่างสูงก่อนจะลงมาที่เตียงคนไข้

“อาการหนักแล้วนะเนี่ย”

ครูร่างเล็กกล่าว

“ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วหละ”

เบียงกี้พูดเสริม เพราะเครื่องมือการแพทย์ในตอนนี้คงจะช่วยยื้อต่อไปไม่ไหวแน่

“ท่าน...มุคุ..อะ...บ...บอสค่ะ”

จู่ๆโคลมก็เอ่ยเรียกสึนะ เธอพยายามลืมตาขึ้นมาดวงตานั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลมาม่หยุดเพราะความทรมาน มือของเธอเองก็พยายามที่จะยื่นมาหาสึนะด้วย
เด็กหนุ่มรีบโผเข้าไปจับมือบางนั้นทันที

“ไม่เป็นอะไรนะโคลม เธอจะต้องไม่เป็นอะไร”

สึนะพูดปลอบอย่างห่วงใย

“บอสค่ะ”

ซักพักสติทั้ง 2 คนก็ดับวูบทันที

///อะไร...มีอะไรกันนะ...ที่นี่มันที่ไหน....///

สึนะได้รู้สึกว่าตัวเองเบาๆเหมือนลอยอยู่แต่ที่นี่มันที่ไหนหละ มืดจนดูไม่ออก เด็กหนุ่มเริ่มหันหน้ามองดูสภาพรอบข้างก็ได้เจอโคลมที่ยืนเหมือนดูอะไรซักอย่างแววตานั้นช่างเศร้าซะเหลือเกิน
แต่ยังไม่ทันได้พูดเอ่ยอะไร เด็กสาวก็ได้หันหน้ามามองแล้วทำท่าบอกว่าให้เงียบๆ
มือบางนั้นได้ชี้ไปยังวัตถุวงกลมสีขาวที่ปรากฏออกมา

///นั้นมันอะไร///

.
.
.
คึหึหึ...ในที่สุดผมก็ได้เจอคุณแล้ว
.
.
.

“ฮ่ะ”

สึนะเบิกตาโพลง เขากำลังตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น

“ไม่เป็นอะไรนะสึนะ”

ยามาโมโตะเข้ามาทักคนแรก เด็กหนุ่มถึงกับงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาแล้วทำไม
ถึงได้มาอยู่บนโซฟาหละ

“ท่านรุ่นที่10จู่ๆก็เป็นลมไปนะครับ ผมเลยอุ้มท่านให้มานอนที่นี่ก่อน”

โกคุเทระอธิบายให้ฟัง

“ขอบใจนะ อ๋า...แล้วโคลมหละ”

สึนะถามอย่างเป็นห่วง

“เอ่อ...ฮิบาริเขามาช่วยให้แล้วหละ ตอนนี้ก็พ้นขีดอันตรายไปแล้ว”

วรุณเอ่ยเสร็จก็นึกได้ว่ายังต้องไปฝึกต่อ ก่อนไปเขาได้ขยี้ผมสึนะแล้วก็ขอตัวไปก่อน

“ท่านรุ่นที่10พักไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเองก็ต้องไปและ”

โกคุเทระพูดแล้วขอตัวลาไปอีกคน

“อืม ...พยายามเข้านะทั้ง 2คน ฉันเองก็เช่นกัน”

เอ่ยไปเบาๆก็ต้องล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง มันยังมึนๆไม่หาย เพราะอะไรนะ....
.
.
.
เพียงแค่คุณได้สัมผัสกับโคลม
ผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน
วองโกเล่
.
.
.
ควันหมอกที่ไม่รู้ว่าได้ลอยมาจากทางไหน มันได้ลอยอย่างช้าก่อนจะเข้าคลุมตัวของสึนะที่นอนหลับอยู่ มันกลับยิ่งทำให้ความรู้สึกจมดิ่งลงไปให้ลึก
ดวงตาสีน้ำตาลได้เปิดออกมาดูก็เห็นภาพผู้ชายที่มีใบหน้าที่คุ้นเคย
นัยน์ตา2สีและทรงผมที่แตกต่างนิดหน่อย

“อ่ะ...มุคุโร่เหรอ...”

พูดได้แค่นั้นสติทั้งหมดของเขาก็ได้ดับวูบลงไปอีกครั้ง
.
.
.
ผมเป็นเพียงแค่สายหมอก
ที่ไม่ได้โดเด่นอะไรมากมาย
เทียบกับผืนนภาไม่ได้ซักอย่าง
เพราะงั้นสินะ
ที่ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่อยากจะครอบครองคุณ
.
.
.
ภายในห้วงแห่งความฝัน เสียงย่ำเท้าที่ได้ดังตลอดทาง
ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้ที่ได้เป็นเจ้าแห่งนภาและเป็นว่าที่วองโกเล่รุ่นที่10
เขากำลังเดินท่ามกลางเส้นทางที่ไม่รู้จะสิ้นสุดตรงใหน

“มุคุโร่ ใช่นายหรือเปล่า”

ร่างบางได้เอ่ยเรียกหา

“ใช่ครับ...ผมเอง”

ทันทีที่มีเสียงตอบกลับ บรรยากาศก็ได้แปรเปลี่ยนไปจากพื้นที่สีขาวกลับกลายเป็นสีดำดูน่ากลัว
มืดมน ไร้แสงสว่าง แต่สึนะกลับหากลัวไม่ เขายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหาคนคนนั้น
.
.
.
หมอก
เป็นผู้พิทักษ์ที่น่าสงสารกว่าใครในหมู่ผู้พิทักษ์
ไร้ชีวิต ไร้จิตใจ
ถูกคุมขังไว้ จนลืมวัน ลืมคืน
แต่หมอกนั้นกลับแข็งแกร่ง
ใช่แล้วหละ เป็นธรรมดาที่ต้องเป็นอย่างนี้
แข่งแกร่งแต่เก็บความอ่อนแอไว้ในส่วนลึก
จนคนอื่นเข้าไม่ถึง
คำพูดที่หลอกลวงทุกอย่าง ใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มตลอดเวลาแต่แท้จริงแล้วเขากำลังดูถูกมนุษย์ทุกคน
แต่กระนั้นก็ยังคงมีเศษเสี้ยว เศษเล็กๆที่ยังหลงเหลือในจิตใจ
แข็งแกร่งเพื่อปกป้องตัวเอง
แข็งแกร่งเพื่อปกป้องใครบางคน
.
.
.
นภาจึงอยากช่วยเหลือ
อยากจะให้เขาหลุดออกมา
จากคราบของปิศาจ
ให้กลายเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึง
สงสาร สมเพช
ไม่ใช่ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้น
อยากช่วยเหลือ อยากให้มีชีวิตที่ดี
เพราะยังมีคนต้องการนายอยู่ต่างหากหละ....
.
.
.
สายสัมพันธ์ของชีวิตและชีวิต

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สึนะเริ่มวิ่งตามหาไปเรื่อยๆ รู้สึกได้ถึงแรงหายใจของตัวเอง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้า
ที่เริ่มเกิดขึ้นมาทีละนิด

“มุคุโร่ นายอยู่ที่ไหนกันแน่”

เด็กหนุ่มว่าที่วองโกเล่ยังคงพยายามดึงดันฝืนแรงตัวเอง
วิ่งตามหาไปอย่างไม่ลดละแต่แล้วขณะนั้นภาพในห้วงแห่งนี้ได้ถูกเปลี่ยนไปอีกครั้งนึง
ภาพที่แสนมืดมนได้เปิดออกกว้าง สึนะถึงกับผงะเมื่อได้เจอภาพที่เห็น
ผู้พิทักษ์แหวนแห่งสายหมอก
โรคุโด มุคุโร่
ได้ถูกจับตรึงฝังกายไว้กับวัตถุวงกลมสีขาวอันนั้น
โซ่เหล็กนับ10ได้พันธะการตัวเขาไว้อย่างแน่นหนา
จนไม่อาจจะหายใจได้อย่างทั่วถึง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงขาดใจตายไปนานแล้ว

“มุ...มุคุโร่...นาย”

สึนะถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น จู่ๆน้ำตาก็ได้ไหลเอ่อ

“ยังอ่อนแอเหมือนเดิมนะครับ”

เสียงทุ้มกล่าว ใบหน้านั้นยังคงยิ้มให้
.
.
.
ทำไมถึงชอบร้องไห้แทนผมอยู่เรื่อยเลยนะ
คุณนี่มันเข้าใจยากซะจริงๆ
.
.
.
“ก็นาย...ก็นายนะ...”

เด็กหนุ่มยังคงสะอื้นไม่หยุด มือเล็กปาดน้ำตาไปมา

“เอ้า จะพูดหรือจะร้องก็ให้ซักอย่างซิครับ”

ชายหนุ่มพูดแล้วถอนหายใจเล็กน้อย
.
.
.
ยังดูไร้เดียงสา
จนไม่น่าเป็นมาเฟีย
.
.
.
“!!”

กำลังคิดอะไรอยู่ก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีแขนเรียวเล็กได้โอบกอดคอเขาไว้

“ฮึก...นายนะ...นายทำบ้าอะไรของนาย
มุคุโร่...ทำไมนายต้องไปที่นั้นคนเดียวด้วย เจ้าบ้า”

///จะปลอบหรือจะว่ากันแน่นะ///

ถ้าตอนนี้แขนทั้งสองข้างไม่ได้ถูกพันธะการไว้หละก็ กะจะขอเขกหัว
ใส่คนคนนี้ซะหน่อยโทษฐานที่ขี้แย

“เจ็บหรือเปล่า”

สึนะถามหลังจากที่เลิกร้องไห้แล้ว

“ไม่เจ็บหรอกครับก็ตอนนี้ผมเป็นแค่วิญญาณนี่นา
แต่ที่แย่คือไม่มีอิสระนี่นะซิ คึหึหึ”

“ยังจะหัวเราะได้อีกหรือไง”

เด็กหนุ่มขึ้นเสียงใส่

“ที่ผมหัวเราะก็เพราะว่าได้เจอท้องฟ้าโดยที่ไม่ต้องออกไปข้างนอกไงหละครับ”

มุคุโร่กล่าว สึนะถึงกับหน้าแดงเขาเข้าใจความหมายดี

“ฉันนี่นะเหรอที่จะเป็นท้องฟ้าให้นายได้”

ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เป็นได้ซิครับ ผมถึงได้รอให้คุณมาหาที่นี้ไง”

มุคุโร่พูดอย่างไม่อาย
เขาพูดจริงโดยที่ไม่มีการหลอกลวงเลยแม้แต่น้อย
สึนะเปรียบดั่งแสงสว่างให้แก่เขา ท้องฟ้าสีครามที่ดูสดใส มันทำให้ผมหลงใหลกับสิ่งนี้
และคุณก็คือท้องฟ้าของผม
.
.
.
“เฮ้อ...รู้สึกเจ็บหัวจังเลยน้า~”

มุคุโร่กล่าวพลางทำสีหน้าเจ็บๆ

“เอ๊ะ ตรงไหนๆเดี๋ยวฉันดูให้นะ”

สึนะผู้แสนซื่อเขาได้เดินเขย่งตัวเพื่อที่จะตรวจดูตรงที่มุคุโร่เจ็บ
แต่ว่า...

จุ๊บ!!

“!!”

เพราะไอ้ความซื่อนี่เองทำให้ริมฝีปากของสึนะได้ถูกมุคุโร่ฉกฉวยไป

“หวา~เจ้าบ้ามุคุโร่”

เด็กหนุ่มถึงกับรีบถอยห่างไปทันที ใบหน้าแดงแปร๊ด
ใช่อยู่ว่าตอนนี้ตัวของเขาได้ผ่านเรื่องอะไรมาเยอะแล้ว
ถึงตอนนี้จิตใจจะถูกฮิบาริกุมเอาไว้
แต่เขาก็ยัง........กับมุคุโร่
จะเรียกว่าหลายใจหรือเปล่านะ(เพิ่งรู้ตัวหรือลูก - -)

“คึหึหึ คุณนี่ช่างตลกซะจริงๆ
คุณนะน่ารักซะเหลือเกิน

“โดนผมหลอกง่ายๆอย่างนี้แล้วจะมีปัญญาไปสู้กับใครเขาได้”
ผมอยากปกป้องคุณ

ชายร่างสูงกล่าวแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง สึนะคงได้แต่ยืนเช็ดปากตัวเอง
แต่เขาก็ยังเดินไปหาคนที่อยู่ข้างหน้า

“มุคุโร่”

“ครับ”

นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายได้จ้องไปยังนัยน์ตาสองสีนั้นอย่างกับจะพยายามสื่อความหมายอะไร
ซักอย่าง

“อย่าเศร้าอีกเลยนะ ฉันจะต้องมาช่วยนายให้ได้”

เป็นคำพูดที่ทำเอาสายหมอกคนนี้ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
สึนะเดินเข้าหาโอบคอคนร่างสูงไว้อีกครั้งนึง

“ตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วซินะ ตอนที่ตัวฉันในอีก10ปีข้างหน้าได้ตายจากนายไป”
.
.
.
ตั้งแต่คุณได้จากผมไป
หนทางช่างมืดมน
ไร้ซึ่งแสงสว่าง
.
.
.
สึนะเริ่มสะอื้นอีกครั้ง
มุคุโร่รับรู้ได้ถึงความสั่นสะท้านของร่างกายนี้ รับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตา
ที่ไหลประทะกับแก้มของเขา

อุ่นเหลือเกิน
.
.
.
ทั้งน้ำตาและร่างกายของคุณ
.
.
.
ผมอยากให้คุณกลับมาหา
ผมอยากให้คุณได้ยิ้มให้แก่ผมอีกครั้ง
.
.
.
“ผมรักคุณครับ”

สิ้นคำพูดใดๆภาพต่างๆก็เริ่มแปรเปลี่ยนอีกครั้ง
มุคุโร่กำลังจะหายไป สึนะเองก็เช่นกัน

“ดูท่าพลังของผมจะไม่เหลือแล้วหละครับ”

เสียงทุ้มกล่าว

“ฉันสัญญา ว่าจะต้องไปช่วยนายให้ได้”

แด็กหนุ่มแห่งวองโกเล่ได้พูดแล้วยิ้มให้

“ผมเองก็จะรอครับ”

ชายหนุ่มร่างสูงได้ตอบกลับ และยิ้มให้เช่นกัน

สัญญาคือสิ่งที่ยึดมั่น
ของฉันและนาย
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++

“อือ”

สึนะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแต่ก็ต้องแทบร้องกรี๊ดอีกครั้ง
เมื่อมีหน้าฮิบาริมาจ้องมองเขาอย่างเครียดๆ

“คะ...คุณฮิบาริ”

ร่างเล็กถึงกับรนราน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีทอนฟามาคาดคอเขาไว้

“ไปพบกับเจ้านั้นมาแล้วซินะ”

ฮิบาริกล่าว แววตาบ่งบอกว่าถ้าไม่ตอบความจริงมาตายแน่นอน

.
.
.
เพราะว่านายเป็นของของฉัน
ใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่งเด็ดขาด
เพราะว่านายเป็นของที่มีค่าหาสิ่งใดเปรียบเทียบได้
ฉันจึงได้หวงแหนมากกว่าสิ่งอื่นใด
และนายเองก็ควรรู้
ว่านายเองก็ห้ามไปยุ่งกับใครเด็ดขาด
.
.
.
“อึก...คะ...คุณฮิบาริครับ...อ่ะ”

เสียงหวานเริ่มพูดขาดห้วง เพราะอากาศได้เข้าไปไม่ทั่วถึง
ฮิบาริเห็นก็เลยผ่อนแรงลงเล็กน้อย เด็กหนุ่มถึงกับรีบสูดอากาศเข้ามา
เป็นครั้งที่ 2 แล้วซินะที่เขาจะตายเพราะโดนทำแบบนี้

“ตอบมา”

เสียงทุ้มได้สั่งขึ้นมาอีกครั้ง ว่านี่เป็นการสั่งครั้งสุดท้าย

“คะ...ครับ ผมไปเจอมุคุโร่มา แตว่าคุณฮิบาริ เราต้องรีบไป....”

ยังพูดไม่ทันจบประโยคมือใหญ่ร้อนนั้นได้ปิดปากเขาแน่น

“ห้ามเอ่ยชื่อมันอีก อีกอย่างก็ไม่จำเป็นต้องไปห่วงมันมากนักอย่างเจ้านั้นไม่ตายง่ายๆหรอก”

ฮิบาริพูดแล้วละมืออกมาจากริมฝีปากนั้น

“นายควรจะต้องนึกถึงแต่ฉันเท่านั้นซิ เพราะอีกไม่นาน...”

ชายหนุ่มกลับไม่พูดให้จบเขาก้มหน้าลงไม่มองสึนะต่อ ทอนฟาเองก็ตกลงมาจากมือ

“อีกไม่นาน...คุณจะหายไปใช่ไหมครับ”

สึนะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เด็กหนุ่มเคลื่อนตัวไปใกล้ๆแล้วหอมแก้มของอีกฝ่าย

“!?”

ฮิบาริถึงกับอึ้งไปชั่วขณะแล้วรีบหันมามองคนที่แอบหอมแก้มเขา

“ผมสัญญาว่าจะไปช่วยมุคุโร่ออกมาและผมก็สัญญาว่าจะไม่มีทางลืมคุณเด็ดขาด
เพราะการทำแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวของผมเองก็มีสิ่งที่อยากจะทำ
และการมีตัวตนของผมนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของคุณ...
คุณฮิบาริครับ คุณเองก็อย่าลืมผมนะครับ”

ร่างบางกล่าวแล้วยิ้มให้ พลางชูนิ้วก้อย ฮิบาริมองก่อนจะยิ้มตอบแล้วเขาก็ยื่นนิ้วก้อยของเขา
เกี่ยวก้อยสัญญากัน
ถึงจะเป็นการกระทำที่เหมือนเด็กๆ
แต่มีครั้งนี้เท่านั้นที่เขาจะยอมทำแบบนี้
.
.
.
ห้ามลืมเด็ดขาด
ถึงแม้ว่าตัวของฉันเองจะต้องหายไป
ถึงแม้ตัวฉันในอดีตจะได้มายังที่นี่
ห้ามลืมเด็ดขาดเลยนะ
ในตอนนี้ที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง
และคำพูดของเธอทุกประโยคทุกคำ
ฉันจะจำเอาไว้ไปตลอด
.
.
.
สิ้นสุดของการทำสัญญากัน
ทั้งสองคนก็ได้โผเข้ากอดกันอีกครั้ง
ไม่จำเป็นแล้วว่าจะต้องแข่งว่าใครชนะหรือแพ้กับการฝึก
ตอนนี้มีอยู่สิ่งเดียวที่คิดได้
อยากให้ร่างกายนั้นได้จดจำ
.
.
.
ผมอยากให้คุณกอดผม
.
.
.
ฉันอยากกอดนาย
.
.
.
เสียงดูดเม้มของริมฝีปากของทั้งสองนั้นดังไปทั่วห้องและเสียงครางเล็กๆ

///ไม่อยากอดทนต่อไปแล้ว ฉันอยากจะขย้ำนายตอนนี้เลย///

คิดได้ก็ช้อนคนร่างเล็กขึ้นมาและพาไปยังห้องพักส่วนตัวของตนทันที
สึนะใจเต้นรัวผิดปกติ ตอนที่เสียให้กับแซนซัสนั้นเขาเองก็ไม่ได้รู้อะไรเลยเพราะความมึนเมาของสุรา
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เมาและเขาเองก็พร้อมที่จะมอบร่างกายนี้ให้กับบุรุษผู้ที่พิทักษ์ตัวเขามิห่างกาย
ฮิบาริ เคียวยะ
คนที่สุดแสนเอาแต่ใจ แข่งแกร่งและอ่อนโยน
เมื่อได้มาถึงห้องพักแล้ว สึนะก็ถูกทิ้งไว้บนฟูกนุ่ม แล้วฮิบาริเองก็ได้ขึ้นคร่อมทันที

“อ๊ะ”

สึนะผวาเล็กน้อยเพราะความไม่ชินและนึกกลัวอยู่ ฮิบาริเองก็รับรู้ได้เขาค่อยๆก้มหน้าลงและจูบริมฝีปากเล็กนั้นเบาๆ พอเด็กหนุ่มเริ่มที่จะตอบสนองกับรสจูบที่เขาปรนเปรอให้แล้ว
ฮิบาริก็เริ่มที่จะใช้ลิ้นแทรกเข้าไป

“อื้อ~”

ร่างบางถึงกับครางออกมามือทั้งสองข้างก็ได้โอบกอดคอเข้าไว้ทันที
.
.
.
อยากจะสารภาพ
จูบกับนายกี่ครั้งก็ไม่เคยพอหรอกนะ
.
.
.

“อ่ะ...ฮ้า~”
เสียงครางแสนหวานยังคงดังไม่ให้ขาด
มันยิ่งกระตุ้นความอยากความกระหายให้กับฮิบาริยิ่งนัก ตอนนี้ทั้ง2คนต่างถอดเสื้อผ้าออกจนไม่เหลือซักชิ้น
เพราะอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นมาจากแรงอารมณ์ที่เกิดขึ้น
เมื่อยอดอกนั้นโดนลิ้นที่สากเลียและแอบแกล้งเม้มขบกัดเบาๆ
ส่วนมือร้อนก็ได้กระทำต่อส่วนที่อ่อนไหวของ
ทั้งเบาและรุนแรงสลับไปมา
จนสึนะทนไม่ไหวและเขาก็ได้ไปถึงจุดของอารมณ์
ฮิบาริมองดูคราบที่เปื้อนมือของเขา
ก่อนจะจับเรียวขาแยกออกจากกันและใช้นิ้วที่มีคราบนั้นใส่เข้าไปในช่องทางของสึนะทันที

“อึ่ก”

เด็กหนุ่มร่างบางถึงกับสะดุ้งแล้วเกิดอาการเกร็งขึ้นมา

“อย่าเกร็งซิ”

ฮิบาริสั่งพร้อมกับก้มจูบปากคล้ายๆว่าจะปลอบเป็นการจูบที่อ่อนโยน
การเกร็งก็เริ่มที่คลายตัวนิ้วร้อนนั้นก็ได้เข้าออกอย่างสะดวก
จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองนิ้ว

“อุ๊...อื้มๆ”

ความเจ็บได้แล่นเข้ามาทันที แต่ฮิบาริก็ยังคงไม่ปล่อยริมฝีปากอิ่มนั้นให้เป็นอิสระ
นิ้วนั้นยังคงพยายามหาจุดเสียวชองสึนะไปเรื่อยๆ

“อ๊า~”

เด็กหนุ่มถึงกับร้องเสียงหลง

“ฮึ ตรงนี้ซินะ”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มแล้วก็ได้ทำไปเรื่อยๆกดจุดตรงนั้นซ้ำไปซ้ำมา

“อื้อ~อ่ะ...อ้า...คุณ...ฮิบาริ”

สึนะร้องครางออกมาไม่หยุดจนเขาเริ่มจะทนไม่ไหวอีกครั้ง

“อย่าเพิ่งนะ”

ฮิบาริกล่าวกระซิบข้างหูและกัดเบาๆตรงปลายใบหูให้เกิดความเสียวซ่านขึ้นมาอีก
มือใหญ่ได้หยุดหน้าที่ลง
ชายหนุ่มจับเรียวขาพาดขึ้นบ่าของตนก่อนจะค่อยๆแทรกตัวเข้าไป
อย่างที่เคยบอกว่าขนาดมันต่างกัน

“อ๊ะ!!”

สึนะถึงกับสะดุ้งสุดตัวน้ำตาไหลพรากเลยทันที
มือก็ได้เกร็งจิกแขนของฮิบาริ ไม่ซิเพราะความเจ็บสุดจะทานทนสึนะเลยพยายามจะหนีออกห่าง
แต่กลับโดนรั้งสะโพกมนไว้จนหนีไม่ได้

“จะ...เจ็บ...คุณฮิบาริ ผมเจ็บ...อ่ะ”

ไม่ใช่ว่าสึนะจะเจ็บคนเดียวหรอกนะ ฮิบารเองก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน
เมื่อรู้ว่าร่างข้างใต้เหมือนจะทรมานเลยสับเปลี่ยนท่าเขาจึงจับเรียวขาลงและค่อยๆแยกขานั้นให้กว้างขึ้นเพื่อที่จะได้เข้าอย่างสะดวกและเพื่อไม่ให้สึนะได้เจ็บมาก
แต่ทว่าความเจ็บนั้นก็มีความรู้สึกอีกอย่างนึงที่เกิดขึ้นคือความรู้สึกสุขสม
ความพอใจกับช่องทางที่นุ่มแต่บีบรัดอย่างรุนแรง

///ถึงจะผ่านจากแซนซัสมาแล้วก็ตาม แต่ฉันนี่แหละที่จะได้ครอบครองนายได้จริงๆ///

“จะกัดหรือจะข่วนให้เลือดออกเลยฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”

ร่างสูงพูดแล้วยิ้มให้แต่เป็นยิ้มแบบสยองมากกว่า แต่สึนะคงไม่ได้ฟังอะไรไปมาก
เขาเจ็บและทรมานจนอยากจะหนีไปให้พ้น
รู้สึกได้ว่าเลือดกำลังไหลออกมาอย่างไม่หยุด ฮิบาริจึงได้ใช้มือนั้นกุมจับส่วนที่อ่อนไหวของร่างเล็กอีกครั้ง
และการกระทำที่เบาๆเริ่มที่จะรุนแรงขึ้น
เขาได้จับรั้งสะโพกของสึนะไว้แน่นก่อนจะเริ่มกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรง

“อ๊า!!...คะ...คุณ...ฮิบาริ เบาๆก่อนครับ...อ่ะ”

ร้องขอเพื่อให้เห็นใจแต่เมฆานั้นกลับไม่สนใจ ฮิบาริยังคงทำรุนแรงต่อไปเรื่อยๆ
จากความเจ็บก็เริ่มหายไปทีละนิดและความเสียวซ่านก็เริ่มมาแทนที่ ร่างบางเริ่มที่จะส่งเสียงหวานให้ฟังอีกครั้ง

“ฮ้า~...คุณฮิบาริ คุณฮิบาริ”

มือเล็กได้โอบกอดคอไว้อีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงจุดและได้ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
ฮิบาริรู้ได้ถึงอาการเกร็งและอะไรอุ่นๆเปรอะตรงหน้าท้องของเขา
แต่ชายหนุ่มก็ยังคงกระแทกต่อไปเรื่อยๆและเมื่อถึงขีดสุดเขาได้ก้มลงไปกัดตรงคอ
ที่ขาวๆของสึนะทันที

“อึ๊ก”

เมื่อได้ปลดปล่อยฮิบาริเองก็ได้ล้มลงไปนอนทับสึนะทั้งอย่างนั้น
น้ำรักสีขาวผสมสีแดงได้ไหลออกมาจากช่องทางที่ยังคงเชื่อมกันไว้อยู่
ไม่อยากจะถอนออกไปเลย อยากจะเอาไว้อย่างนี้ซักพัก
.
.
.

อยากจะจดจำสัมผัสของคุณ
อยากจะจดจำสัมผัสของนาย
ความอบอุ่นนี่
การโดนกอดที่รุนแรงแบบนี้
.
.
.
มีแต่คุณเท่านั้น
มีแต่นายเท่านั้น
.
.
.
นอนทับลงไปทำให้รู้สึกหนักแต่สึนะก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ
เขากลับรู้สึกดีมากกว่า
แต่ความเจ็บนี่ซิที่เริ่มจะเล่นงานเขาอีกครั้ง พอฮิบาริรู้สึกตัวเขาก็ได้ลุกขึ้นมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงทุ้มได้พูดอย่างห่วงใย มือนั้นก็ได้ลูบเส้นผมสีน้ำตาลที่เคยฟูฟ่องตอนนี้กลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“ไม่เป็นไรครับ”

สึนะตอบแล้วยิ้มให้ มือเล็กก็ได้จับมือใหญ่ที่กำลังลูบเส้นผมของเขาอยู่
ฮิบาริยิ้มตอบกลับก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ
พอร่างสูงเดินหันหลังเท่านั้นสึนะแทบจะร้องกรี๊ดออกมาเลยทันที
ก็แผ่นหลังขาวๆของพี่ท่านมีแต่รอยข่วนรอยกัดที่สึนะได้เผลอทำเข้าไปซะนี่
แต่ใช่ว่าตัวของร่างบางจะไม่มีรอยนะ เด็กหนุ่มก้มมองดูตัวเองบ้าง
เขาเองก็แทบจะสลบ ทั้งจุดแดงๆ รอยกัดก็มีแต่ตรงคอนะซิยิ่งน่าห่วง

///แล้วอย่างนี้จะอธิบายยังไงให้พวกโกคุเทระและยามาโมโตะฟังได้ไงอ่ะ///

สึนะคิดหนักเมื่อนึกภาพตอนที่โกคุเทระโวยวายเรื่องคอของเขา
แต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงของฮิบาริได้เรียกเขาออกมาจากห้องน้ำ

“เข้ามา เจ้าสัตว์กินพืช”

“!?”

เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงเถือกแต่ถ้าไม่เข้าก็คงได้ตายแน่นอน เลยจำใจต้องฝืนร่างกายเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้หละนะ

พอประตูห้องน้ำได้ปิดลง
.
.
.
บทรักครั้งที่ 2 ก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
.
.
.
The End
+++++++++++++++++++++++++
คำพูดจาก So_OneZ.

และสุดท้ายมันก็ได้กลายเป็น 1827 ซินะ T_T

โธ่เอ๊ย~กะจะให้เป็น All27ซะหน่อย
แต่พอแต่งไปมันดันมั่วไปหมด (อ้าว...ไอ้นี่)
บทสุดท้ายก็คือ1827 งั้นก็เอาเต๊อะ
เดี๋ยวว่างๆแต่ง8027ให้ได้เลย >0<
แต่ว่า59จะคู่กะใครอะเนี่ย(จามาลรึ)
จิ้นไม่ออกเล้ย~นอกจาก 3 P 555+
แต่เอ...ก็แต่งไปแล้วนี่หว่า เรื่อง สายฝนแห่งความทรงจำอ่ะ -*-
เช่นเดิมคับ ขอขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านและเม้มเพื่อให้กำลังใจผมมาตลอด
และคนที่อ่านมาตั้งแต่ภาค 1 ด้วย ขอโค้งหลายๆทีเลยหละ
ตอนนี้ถ้าว่างก็จะแต่งอีกครั้ง รอดูผลงานหน่อยก็ดีนะ แหะๆ
..............................................So_OneZ